น้องเเว่นแอบแซ่บ

"อีลูกไม่มีพ่อ" "แว่นหนาเตอะเหมือนคนตาบอด" "อีเด็กปัญญาอ่อน" "เรียนยังไงให้โง่ขนาดนี้" คำด่าทอที่ฉันทนฟังมาตั้งแต่อนุบาลจนถึงมอต้นจะว่าชินกแล้วก็เปล่าหรอก แต่เพราะไม่รู้จะโต้ตอบใครก่อนดีและทุกคำที่พวกนั้นพูดก็เป็นเรื่องจริง ฉันชื่อ 'ขนมเค้ก' อายุครบสิบแปดปีเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา กำลังศึกษาอยู่ชั้นมอปลายและอีกไม่กี่เดือนจะเรียนจบเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัย ใครๆ มักคิดว่าคนสวมแว่นหนาคงเรียนเก่ง แต่..คงไม่ใช่ฉันแน่นอน "ขนมเค้ก!! นี่ลูกเรียนยังไงให้ได้เกรดหนึ่งทั้งสองเทอมแบบนี้ จะสอบชิงทุนคงยากแน่" แม่ฟาดสมุดพกลงบนโต๊ะก่อนจะพ่นคำด่า "ถ้าสอบเข้ามหาวิทลัยไม่ได้แม่ก็หมดปัญญาแค่นี้ก็จะบ้าอยู่แล้ว" "____" ลืมบอก..ฐานะครอบครัวก็มีบ้านหลังโตสองชั้น แต่เป็นหนี้พะรุงพะรังเนื่องจากพ่อโกงบริษัทแล้วหนีหายไปเลย ซึ่งทำให้แม่ต้องหาเงินชดใช้เพราะไม่อยากเสียบ้านหลังนี้ "ไปอาบน้ำแล้วนอนซะพรุ่งนี้ลงมาช่วยแม่ทำขนมขายด้วยลูกค้าออเดอร์มา" "อีกแล้ว" "อะไรอีกแล้ว..ถ้าไม่ขายจะเอาเงินที่ไหนส่งควายอย่างแกเรียน" "แม่!" ฉันขี้เกียจโต้เถียงรีบคว้ากระเป๋านักเรียนเดินขึ้นห้อง ที่ฉันอายุสิบแปดเพราะเกิดต้นปีด้วยแหละและที่ชื่อขนมเค้กเพราะที่บ้านเปิดโฮมเมดรับทำขนมนั่นเอง ไลน์ อีพราวเริงเมือง (พราว : ไปไหมคืนนี้อีขนมเค้กร้านเด็ดผู้ดีการันตีโดยอีอิมล่าแต้ม) "ร้านไหนอีกวะ" (พราว : อีอิมบอกว่าผู้ที่นี่ส่วนมากอายุเยอะ ไทป์สไตล์มึงเลยรีบมาด่วนจ้าาา) "ขนาดนั้นเลยเหรอ" ฉันกระเด้งตัวลุกจากเตียงพร้อมคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำก่อนจะมาหยุดยืนตรงหน้ากระจกตู้เสื้อผ้าพลางขยับแว่นตาสีชมพูใสที่สวมใส่ช้าๆ . . 'ถึงเวลาแซ่บ' ร้านXYZ× ร้านเหล้ากึ่งผับซึ่งมีผู้ท่องราตรีหลายแขนงแห่มาเที่ยวกันเนืองแน่นเนื่องจากเปิดใหม่ "อีเค้กเร็วๆ" พราวกวักมือเรียกเหมือนธงแกว่งลม "มึงรีบวิ่งเลยอีสัส" "อะไรของมึงวะ" "อีอิมไปลากผู้มาเรียบร้อยครบสามคนจ้า" "งานดีมากมั้ย" "ที่สุด" พราว เพื่อนฉันสมัยมัธยม แต่อยู่คนละโรงเรียนไปเจอกันตอนวิ่งหนีสารวัตรตำรวจนักเรียนที่แอบไปร้านเกม ส่วน อิม ที่มันพูดถึงก็เพื่อนสนิท สองคนนี้เรียนโรงเรียนรัฐบาลแต่ฉันเรียนเอกชนอยู่ระเเวกใกล้เคียง แสงสีในผับส่องหมุนวน เพลงแดนซ์ทำให้ผู้คนครึกโครมเต้นโยกสะบัด แน่นอนว่าฉันใส่คอนแทคเลนส์สีน้ำตาล เนื่องจากสายตาสั้นมาก เรียกว่ามองแทบไม่เห็นอะไรเลยดีกว่า แต่ตอนนี้ฉันสลัดคราบสาวใส กลายเป็นอีกตัวตนหนึ่งที่ซ่อนอยู่ภายใน อาจเพราะแม่ไม่ค่อยมีเวลาให้เลยกลายเป็นเด็กเก็บกดเพราะฐานครอบครัวไม่แน่น "คนนี้ชื่อขนมเค้กสวยและรวยมากเพื่อนของพราวเองค่ะ" พราวแนะนำให้กับหนุ่มนักเที่ยวที่อิมลากมาก่อนที่สายตาจะส่งหวานจดจ้องเธอ "น้องขนมเค้กชื่อน่ารักจังแถมสวยอีกด้วยพี่ชื่อสองนะครับยินดีที่ได้รู้จัก" "เช่นกันค่ะ" "น้องขนมเค้กจะดื่มอะไรไหมเดี๋ยวพี่สั่งให้" "พอดีว่าพรุ่งนี้เค้กมีงานช่วยคุณแม่วันนี้งดดื่มต้องขอโทษด้วยนะคะ" ฉันคว้าเเก้วเหล้าจากมือเขามาวางไว้ด้านหน้า เสียดายไม่น่าติดช่วยแม่ทำเค้กเลย "แบบนี้ก็อด..มันส์กันเลยสิครับ" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งสายตากดดันคล้ายกำลังจะสื่อสารอะไร "ไม่ต้องดื่มเหล้าให้เมาหนูก็มันส์ได้" "อึกกกก" ทันทีใบหน้าสวยสะกดใจก็ยกขาข้างหนึ่งขึ้นมาไขว้กันแต่ก่อนหน้านั้นเธอก็อ้ากว้างซะจนเห็นกางเกงในตัวบาง ห้องน้ำ "อ๊าห์ โอ๊ว น้องเค้กเบาหน่อยพี่จะเสร็จ" เสียงครางซี๊ดซ๊าดเล็ดลอดออกมาจากห้องน้ำเล็ก "พี่จะไม่ไหวแล้ว อ๊าก" อึก ฮึกกก!! เอ็นลำยาวเล็กสวมใส่ถุงป้องกันกระเเทกในปากของขนมเค้ก เพียงแค่ไม่กี่นาทีน้ำกามก็หลั่งเสร็จพุ่งอัดฉีดจนค้างเเอ่งปลายจุกหัว "ทำไมเค้กไม่ให้พี่ทำ..แบบว่า" หลังจากใส่เสื้อผ้าเขาก็เอ่ยถามสงสัย "พอดีเป็นคนแบบนี้เราก็แค่มันส์กันไม่ใช่เหรอ..อย่าคิดมากไปสิคะ" "เพิ่งเคยเจอคนเร้าใจแถมสวยไร้ที่ติอีกด้วย" "ขอบคุณนะคะ" ดวงตาของเขาบ่งบอกว่าต้องการฉันเต็มที่ แต่เพราะแบบนี้ถึงไม่ให้ เพราะถ้าเขาเป็นคนที่ใช่ฉันคงแก้ผ้าให้เอากลางผับไปแล้ว แกร๊ก พอเปิดประตูห้องน้ำออกมา พี่สองก็รีบเดินไปเพราะนี่มันห้องน้ำสตรี ฉันหยิบแป้งกับลิปสีแดงที่มีขึ้นมาทาทับเหงื่อไหลเลอะเครื่องสำอาง "มีอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันเอ่ยถามผู้หญิงสองคนที่กำลังเดินเข้ามาแล้วจ้องหน้าเขม็ง "..." เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!