EP.5 เสียวใต้โต๊ะน้ำเลอะ
947 คำ
แย่แล้วเขาจำเรื่องนั้นได้ ทะ..ทำไมกัน!!
"ตกใจเหรอ"
"ทำไมพี่ไม่บอกตั้งแต่วันแรกที่เจอกันล่ะคะ"
"แบบนั้นก็คงไม่สนุกสิท่าทางเธอดูลนลานดีจริง"
"อย่าบอกแม่นะเรื่องนั้น"
"หมายถึงเรื่องที่แอบแต่งตัวแซ่บ..หรือเรื่องที่เราเอากัน"
ผมเห็นพวงเเก้มแดงกลายเป็นซีด คนอะไรเมื่ออยู่ในชุดปกติจืดชืดชะมัด แต่ก็นะ..กลิ่นตัวยังหอมจัดเหมือนเคยชักเริ่มจะคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้วสิ
พรึ่บ
"พะ..พี่ทำอะไรเนี่ย!!" ฉันตกใจจนตาเบิกกว้างจู่ๆ คนตรงข้ามก็มุดลงใต้โต๊ะคลืบคลานมาหว่างขา "หยุดนะคะ"
"เสียงดังไปได้เดี๋ยวแม่มานะ"
"มะ..ไม่ได้นะคะ อึก อ๊า"
ทันทีเสียงครางก็เล็ดลอดออกมา เมื่อมือหนาจับถ่างขาแล้วใช้นิ้วกรีดตามร่องกางเกงใน โต๊ะอาหารถูกปกคลุมไว้ด้วยผ้าปูยาวมิดชิด
"อิ๊ ยะ~ อื้อ~ หยุดเดี๋ยวนี้นะคะ~ อื้อ" หัวใจแทบจะวายทำไมเขาถึงกล้าจะทำอะไรมิดีมิร้ายตอนกลางวันแสกๆ ได้
"ปากบอกว่าให้หยุดแต่กางเกงเธอเปียกแล้วนะยังไม่ได้ทำอะไรเลย"
"ออกมาเดี๋ยวนี้นะคะ!!"
"เธอกล้าสั่งฉันด้วยเหรอ หืม"
พูดจาฟังดูคล้ายขู่ไม่ยั่วยวนเหมือนตอนอยากได้เลย แต่วันนี้กลับเห็นทางร่องชัดเด็กอวบมีกลีบอูมน่ารักกำลังหลั่งน้ำลื่นใสออกมา
"ย..อย่านะคะขอร้องล่ะ อิ๊" ฉันทนไม่ไหวดิ้นยังไงก็ไม่หลุดเมื่อเขาฉุดรั้งดึงตัวให้ถดถอยแทบจะนอนหงาย
"อย่าเสียงดังอย่าโวยวาย แต่ถ้าอยากให้แม่จับได้ก็เชิญ"
"คนร้ายกาจ อ๊ะ~~อ๊าง์"
"เหมาะกับคนร่านอย่างเธอดีออก"
"งือออ~อย่านะคะพี่~อะ"
ฉันรีบดึงหลังมือขึ้นมากัดเมื่อกำลังโดนบางอย่างสัมผัสเย็นวาบ กางเกงในเหมือนจะถูกถอดวางแล้วมีสิ่งเปียกบางอย่างมาละเลงตรงทางร่องฉ่ำแทน
"พี่ทำอะไร~~อ๊ะ"
"เลียของเธอไงตอนเช้าเพิ่งอาบน้ำใหม่กลิ่นหอมดีจะตาย"
"คนบ้า! อ๊ะ ออกไปนะคะ"
"หึ ผลักไสนักก็ต้องจัดให้ยับ"
ทันทีเมื่อสิ้นคำขู่ เรียวลิ้นก็ละเลงดูดร่องที่บ้วนน้ำเมือกแฉะจนเหือดหาย เขาลากเลียเป็นทางยาวแกว่งปลายแล้วตวัดซดชิมความหวานอย่างหื่นกระหาย จนกระทั่งสาวน้อยแว่นใส เสร็จสมอารมณ์ใคร่แตกกระเจิง
"อ๊าาาาง์~อะ~งือ" ไม่ไหวแล้วสุดจะกลั้น ฉันฉี่เเตกออกมาหรือเปล่านะ..แต่ว่าเขาก็ไม่บ่นสักคำ คงจะไม่หรอกมั้งอาจจะแค่เสียวเท่านั้นเอง
พรึ่บ
"ถึงทีเธอบ้างล่ะนะ" ผมปาดเช็ดน้ำเมือกที่เลอะปากก่อนจะปลดเข็มขัดสีดำเงาใช้หางตาเพื่อบอกใบ้ให้ก้มลงไป
"ไม่ได้..หนูทำไม่ได้แม่อยู่"
"ลองดูสิแบบนี้ตื่นเต้นจะตาย"
"รอก่อนได้ไหม"
"ไม่!! ฉันต้องการเธอเดี๋ยวนี้"
หลายนาทีต่อมา
"เป็นยังไงกับข้าวฝีมือน้าพอใช้ได้ไหมฟิน.." แม่ยกถาดของหวานมาตั้งไว้
"อร่อยเลยครับผมชอบนะ"
"ดีใจจังปกติทำกินกันสองคนแม่ลูกไม่ค่อยได้โชว์ฝีมือรับแขกเท่าไหร่นัก"
"ขอบคุณนะครับ"
ผู้มีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงพยายามชิดใกล้ ดูแลลูกชายคนเดียวของสามีใหม่อย่างดีก่อนจะขมวดคิ้วจ้องไปที่ลูกสาวของตัวเอง
"ขนมเค้ก..แม่สั่งว่ายังไง"
"อะไรคะ?"
"ห้ามแอบเอาข้าวเหนียวมะม่วงมากินใช่ไหม แม่แบ่งไว้ให้พ่อของพี่ฟินนะ"
"____"
"เด็กคนนี้ดื้อชะมัดน้ำกะทิเลอะขอบปากนั่นไปเช็ดซะไม่อายพี่เขาหรือไง!!"
"กะทิ.."
ฉันแทบจะหยุดหายใจก็ตอนมุดลงไปไอ้พี่ฟินดันโขกเอ็นกระหน่ำเหมือนเเค้นเคือง แถมบังคับให้เรากลืนน้ำคาวลื่นๆ อีก เหอะ..จะบ้าอยู่แล้ว
"แม่ขอตัวไปทำธุระก่อนนะตามสบาย" แม่เดินออกไปพร้อมรอยยิ้มสดใสบอกกล่าวฟิน
จากนั้นเขาก็ลุกจากที่นั่งเดินไปใกล้ขนมเค้ก ที่หยิบทิชชูปาดน้ำสีขาวขุ่นเลอะอย่างร้อนใจ
"อร่อยไหมของคาว..สงสัยจะอิ่มแบบไม่ต้องกินของหวานเพิ่ม"
"!!!!"
"ไปก่อนนะน้องแว่นไว้จะมาแอบแซ่บใหม่"
"อ..ไอ้พี่บ้า"
ฉันด่าไล่ตามหลังไป ไม่น่าเห็นว่าเป็นเทพบุตรเลยที่แท้ก็คือซาตานกลับชาติมาเกิดทั้งหื่นทั้งบาปหนาบ้าที่สุดเลย..จะทำยังไงดี ทีนี้ต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน
หลายวันผ่านไป
ขนมเค้กพยายามหลบหน้าผู้เป็นพี่ชายที่เธอเคยเสียความบริสุทธิ์ให้แบบวันไนท์สเเตน
ร้านชานม
"ช่วงนี้เหล้าแพงคงต้องงดเที่ยวสักพักแหละ แล้วมึงล่ะเหงาไหมอีเค้ก" อิมพูดพลางยกน้ำชามุกดื่ม "อีเค้ก อีขนมเค้กกก"
"โอ๊ย จะเรียกเสียงดังทำไมคนมองทั้งร้าน"
"กูเรียกจนปากจะยาวเป็นสะพานมึงเป็นอะไรใจลอยแปลกๆ"
"ปะ..เปล่าว่าแต่อีพราวทำงานเสร็จยัง"
อิมชวนมานั่งร้านประจำเพราะพราวทำงานอยู่ที่นี่เป็นอาชีพเสริมช่วงหยุดหรือปิดเทอม
เคว้ง
"อีบ้าทำอะไรเนี่ย!!"
"ขอโทษด้วยค่ะก็คุณไม่มองทาง"
"นี่แกกล้าด่าฉันเหรออีขี้ข้า!!"
"มากไปแล้วมั้งคะ"
"แล้วแกจะทำไม!!"
ทุกคนในร้านมุ่งความสนใจไปที่ผู้หญิงสวยที่ยืนด่าพนักงาน
"ขอโทษนะคะเพื่อนฉันไม่ได้ตั้งใจ" ฉันรีบมาช่วยพราวไว้เมื่อเห็นท่าไม่ดี
"แล้วเธอมาเสือกอะไรที่นี่"
- ผู้เขียน
