ฉันสวมกอดร่างกำยำแม้ในใจกำลังสั่นสะท้าน ภาพทั้งคู่ที่ยืนเคียงกันทำให้ฉันแทบอยากตาย พี่ฟินเป็นรักครั้งเเรก และ คงเป็นรักครั้งสุดท้ายถึงแม้จะดูโง่งมบัดซบน่าสมเพชแค่ไหน..แต่ฉันก็รักของฉัน
ขนมเค้กยังคงใช้ชีวิตปกติทุกวันเธอหลอกตัวเองว่าความเจ็บปวดเป็นเพียงภาพฝันเท่านั้น และบ่อยครั้งที่ฟินมักจะพาเธอไปไหน..พร้อมกับเลขา ทั้งสามคนเดินเคียงคู่กันอย่างเริงร่าและฟินก็มักจะซื้อเสื้อผ้าของใช้ให้เลขาเท่าเทียมกับขนมเค้กด้วย
ร้านชาบู
"ปีนี้กันยาอายุยี่สิบห้าแล้วช่วงเบญจเพสพอดีสินะ" ผมเอ่ยถามขึ้นมาในขณะที่พาขนมเค้กมากินชาบูด้วยกัน
"ใช่ค่ะบอสกันยาตื่นเต้นมาก"
"เราจัดงานกันดีไหมที่บริษัทก็ได้นะ"
"เกรงใจจัง"
"คนกันเองทั้งนั้นเอาธีมอะไรเธอชอบเซล่ามูนนิเอาธีมนี้แหละ"
ผมแสดงความเป็นเจ้านายที่ดี ก่อนที่จะหยิบไอศกรีมมาให้สองสาวกิน
"พี่ฟินคะคือว่า.."
"บอสคะอันนั้นของกันยานิคะ ฮ่าๆ บอสหยิบผิดนะของน้องเค้กรส
