ตอนที่ 27
เมล็ดพันธุ์ที่บ่มเพาะในใจ
ปรียา มองหน้าหล่อเหลาที่หัวเราะสดใสของเขาด้วยความประหลาดใจ เพราะนี่คงเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นเขาดูสดใสแบบนี้ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าท่าทีของเธอชวนให้เขาขำได้เพียงนั้นเชียวหรือ?
“พี่กานต์หัวเราะอะไร?”
“เปล่า”
มองไปมาเธอก็เหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ ที่บางครั้งก็ทำท่าอวดเก่งบ้าง แต่ถึงกระนั้นมันก็มีความหยิ่งผยองและน่ารักอยู่ในตัวเองอยู่ดี
น่ารักงั้นเหรอ?
“เดี๋ยวช่วงบ่าย ฝ้ายเข้าไปที่ไร่กับคุณสันต์นะคะ”
เธอเอ่ยบอกเขา เมื่อทานมื้อเที่ยงเสร็จแล้วและเห็นว่าเขาเองมีงานต้องคุยกับทางฝ่ายผลิตต่อ
คิ้วหนาของ กานต์ ยกขึ้นเล็กน้อย
“ทำไมต้องคุณสันต์ เขาไม่มีงานทำหรือไง?”
“คุณสันต์จะเข้าไปดูโรงเพาะช่วงบ่าย ฝ้ายเลยจะขอติดรถเข้าไปด้วย จะได้ไม่เป็นการเสียเวลาอีกอย่างงานฝ้ายก็เสร็จแล้ว เห็นว่าทางโรงเพาะเขาจะชำต้นองุ่นฝ้ายอยากดู อยากศึกษาไว้ เผื่อในอนาคตไม่ได้อยู่ที่นี
