เมียสำรองของมาเฟียไร้รัก

ตอนที่ 1 เมียแค่ในนาม “คุณกานต์กลับมาแล้วนะคะ คุณฝ้าย” คำบอกของแม่บ้านทำให้ ปรียา เงยหน้าจากการตัดแต่งกิ่งต้นกุหลาบเลื้อยเถางาม คิ้วเรียวสวยขมวดขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาคู่สีน้ำตาลเข้มมีแววครุ่นคิด ก่อนจะปรับเป็นปกติ แล้วก้มหน้าใส่ใจต้นไม้ตรงหน้าต่อ “เอ่อ คุณฝ้ายคะป้าว่าให้ลุงเสริมมาทำต่อดีกว่าค่ะ” ป้าแจ่ม บอกอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นว่านายหญิงคนสวยยังขมักเขม้นกับการดัดไม้เลื้อยเพื่อให้ได้ตามที่ต้องการ ในขณะที่ กานต์ ศรีพิพัฒน์ ผู้เป็นเจ้าของบ้านและสามีของเธอ ได้เดินทางมาถึงบ้าน และน่าจะขึ้นไปชั้นบนแล้ว “ฝ้ายอยากทำให้เสร็จค่ะ เห็นลุงเสริมและคนงานกำลังง่วนอยู่กับแปลงด้านหลัง และฝนก็เริ่มลงเม็ดแล้ว กุหลาบจะได้แตกใบและสดชื่น” ปารียา เอ่ยเสียงราบเรียบ ก่อนจะก้มหน้าใส่ใจกับกิ่งกุหลาบที่ไปคนละทิศละทาง คล้ายคำบอกของป้าแจ่ม นั้นไม่ใช่เรื่องสำลักสำคัญอะไร “ไม่เสร็จก็ไม่เป็นไรมั้งคะ เดี๋ยวคุณกานต์ไม่เห็นคุณฝ้ายอยู่ข้างบนจะไม่พอใจเอานะคะ” ไม่พอใจงั้นเหรอ? ...เขาก็ไม่พอใจเธอได้ตลอดนั่นแหละ “เดี๋ยวฝ้ายพันกิ่งของต้นนี้เสร็จ จะขึ้นไปค่ะป้าแจ่มเข้าไปก่อนก็ได้ เผื่อคุณกานต์ต้องการอะไร” กระนั้นเธอก็เอ่ยเสียงอ่อนลง เมื่อเห็นหน้าที่แสดงความกังวลของป้าแม่บ้าน ด้วยไม่อยากให้คนอื่นๆ ต้องพลอยมาโดนตำหนิจากคนพาลโดยใช่เหตุ ใช่ เขาเป็นคนพาลและไร้หัวใจต่อคนรอบข้าง โดยเฉพาะกับเธอผู้เป็นภรรยา ..ไม่ใช่ซิจะว่าเป็นภรรยาก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เพราะเดือนกว่าแล้วที่เธอแต่งงานและย้ายมาอยู่กับเขาในบ้านหลัง เธอกับเขาก็ไม่มีความสัมพันธ์ทางกายกันเลย และปรียา ก็ต้องการเช่นนั้น เธอแต่งงานกับเขาเพราะเหตุผลบางอย่างกับผู้มีพระคุณที่เป็นบิดามารดาของ กานต์ ศรีพิพัฒน์ ผู้ชายไร้หัวใจคนนี้ “อยากแต่งก็แต่ง แต่ฉันไม่มีวันที่จะรักเธอ” ปีศาจไร้หัวใจเคยบอกเธอไว้ในวันแต่งงาน และเธอก็จำมันได้ดี แม้ใจลึกๆเธอเองไม่ได้ปราถนาที่จะได้รับมิตรไมตรีที่ดีจากเขา แต่ก็ไม่คาดมาก่อนว่าเขาจะเย็นชากับเธอได้เพียงนี้ แต่ไม่เป็นไรเธอตกลงกับผู้มีพระคุณของเขาสำหรับเงื่อนใขการเยียวยาปีศาจไว้เพียงแค่หนึ่งปีเท่านั้น และอีกแค่สิบกว่าเดือนเท่านั้น ถือว่าบุญคุณก่อนหน้านี้ที่ตระกูลศรีพิพัฒน์คอยช่วยเหลือเธอได้ทดแทนหมดสิ้นกัน และหลังจากนั้นเธอก็ไม่มีสิ่งที่จะต้องติดค้างอีกต่อไป ซู่ๆๆ เสียงน้ำจากฝักบัวดังเป็นระยะ เมื่อปรียาเดินเข้ามาในห้องนอนใหญ่ของเขา ปกติแล้วเธอจะนอนห้องนอนเล็กที่อยู่อีกฝั่ง แต่ก็จะเข้ามาเตรียมของใช้และดูแลเขาในแต่ละวันตามปกติ อย่างน้อยก็สร้างภาพให้เด็กรับใช้ในบ้านได้เห็นว่า เธอและเขาคือคู่สามีภรรยากัน แม้จะด้วยเงื่อนใขอะไรก็ตาม “หยิบผ้าขนหนูให้หน่อย” เสียงทุ่มต่ำของปีศาจ ดังมาจากห้องน้ำ ดั่งรู้ว่าเธอกำลังเดินเข้ามาในห้อง ทั้งที่เธอพยายามจะเดินให้เบาที่สุดแล้ว “คะ” คิ้วสวยของปรียา ขมวดเล็กน้อย เมื่อมองเห็นผ้าขนหนูสีขาวพับไว้ที่ปลายเตียง นี่เขาเดินเข้าห้องน้ำ แต่ไม่เตรียมผ้าขนหนูเข้าไป “ผ้าขนหนูได้ยัง?” เสียงดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้หญิงสาวจำต้องหยิบผ้าสีขาวเดินไปยังห้องอาบน้ำด้านใน ประตูห้องน้ำเปิดแง้มไว้ แผงกั้นกระจกนั้นพอจะมองเห็นคนที่อยู่ด้านในได้ แม้จะมีไอน้ำเกาะเป็นฝ้าราง เรือนร่างเปลือยเปล่าแน่นเครียดยืนหันหลังอยู่ในนั้นใต้ฝักบัว ลำคอของปรียาเริ่มจะแห้งผาก เมื่อมองผ่านกระจก ความจริงเธอเคยเห็นเรือนร่างที่ไร้อาภรณ์ของเขามาแล้ว ทั้งแผงอกกำยำที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ หน้าท้องเป็นลอนคลื่นแน่นและต้นขาหนาแน่น รวมทั้ง.... “จะจ้องอะไรนักหนา?” ร่างหนาใต้ผักบัวเอ่ยถามเสียงเข้ม ดึงสติของปรียาให้กลับมา “ผ้าขนหนูอยู่นี่คะ” เธอวางผ้าขนหนูที่พับเรียบร้อยไว้ยังชั้นวางใกล้อ่างล้างหน้า และเตรียมจะเดินออกจากห้องน้ำ “มันไกลไป ฉันหยิบไม่ถึงถือมาให้ใกล้ๆหน่อย” คำบอกของเขา ทำให้ปรียายืนนิ่งอยู่เพียงครู่ “เงียบทำไม บอกให้เดินเอาผ้าขนหนูมาให้ตรงนี้” กานต์ หันกลับมามองคนตัวเล็กที่ยืนถือผ้าในมือแน่นอยู่ตรงมุมห้องน้ำ เสื้อเชิ้ตแขนยาวลายสกอตนั้นเต็มไปด้วยใบไม้และกิ่งหญ้า ข้อมือเรียวเล็กคล้ายจะมีรอยข่วนแดงอยู่เล็กน้อย คิ้วหนาของ กานต์ เลิกคิ้วสูง “มีแผลนิ!! บอกแล้วไงว่าไม่ต้องลงไปทำสวน” ร่างหนาที่เปียกชื้นของ กานต์ ก้าวออกจากใต้ฝักบัวประชิดตัวเธออย่างรวดเร็ว และดึงข้อมือของเธอมาดูพร้อมฉลกแขนเสื้อเธอขึ้นทันที ปรียายืนตัวแข็งทื่อ หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อมองร่างเปลือยเปล่าแน่นเครียดของเขา ที่มีท่อนลำใหญ่อยู่ระหว่างขา เธอไม่ได้ตั้งใจจะมอง “คุณกานต์พันผ้าขนหนูก่อน” “ทำไม?” เขาเขยิบมาใกล้กว่าเดิม หน้าหล่อเหลาคมคายที่เปียกชื้นก้มดูรอยข่วนบนท้องแขนขาวของเธอ ก่อนจะนิ่วหน้าอย่างขุ่นเคือง ปรียา กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก “ฝ้ายไม่เป็นไรค่ะ” เธอเบือนหน้าหนีและรีบเบี่ยงกายหลบ เมื่อได้กลิ่นสบู่หอมอ่อนๆจากร่างกำยำของเขา “ฮึ!! ทำกับอย่างไม่เคยเห็น” กานต์ ยักไหล่เล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีของเธอ ก่อนจะโน้มตัวไปหยิบผ้าขนหนูที่วางไว้ด้านหลังมาซับหยดน้ำพร่างพราวที่อยู่บนหน้าคมคาย ดวงตาสีนิลเข้มจับจ้องกรอบหน้างามของคนตรงหน้านิ่ง “ไปใส่ยาให้เรียบร้อย” เขาสั่งเสียงเข้มหรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอหันกลับมามองอย่างฉงน “ไม่ได้เป็นห่วงที่เธอเป็นแผลหรอกนะ!! แค่ไม่อยากมานั่งตอบคำถามแม่ของฉันเวลามาหาเธอก็เท่านั้น” *****************