“ดีมากค่ะ ยิ้มเยอะๆ นะคะ เดี๋ยวใครเขาจะหาว่าลิษาบังคับปาล์มมาทานข้าวด้วยนะคะ” อลิษายิ้มน้อยๆ ก่อนที่จะเอ่ยออกมาอย่างมีเชิง ส่วนฝ่ายชายก็เราะเบาๆ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปมากจริงๆ เปลี่ยนไปอย่างที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน เขามั่นใจเสมอว่าอลิษายังอยู่ในใจของเขา แต่ความเป็นจริงแล้ว มันเหมือนว่าสิ่งที่เขาเข้าใจมาตลอดมันจะเป็นการเข้าใจผิด
และเขาก็ไม่รู้เลยว่าเขาจะสามารถรื้อฟื้นความรักที่เคยมีต่ออลิษาขึ้นมาได้หรือไม่ เพราะความรู้สึกที่เขามีต่ออลิษาตอนนี้ มันคือความเฉยชา และเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“เอ้..นั่นใครกันน้า หน้าคุ้นๆ อ๋อ...ลิษารู้แล้วค่ะ เพื่อนที่ภาคของปาล์มนี่นา” อลิษาแกล้งเอ่ยออกไปเช่นนั้น เพราะไม่ต้องการให้เขามองเธอไม่ดี แต่ความจริงแล้ว เธอจำได้ดีเลยล่ะ ตามตะวันเพื่อนที่ไม่เคยคิดกับภาริชเป็นเพื่อนเลย สายตาที่ตามตะวันมองมาที่ภาริชในสมัยก่อน มองจากดาวอังคารยังรู้เล
