“งั้นเราไปล่ะ” ตามตะวันเอ่ยออกมา ก่อนที่เธอจะใช้ผ้าห่มคลุมร่างของตัวเอง แล้วค่อยๆ กระเถิบออกมาเรื่อยๆ เพื่อที่จะหยิบเสื้อผ้าชุดเมื่อคืนที่มันระเกะระกะอยู่ แต่เธอยังไปไหนไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เพราะว่าต้นแขนของเธอถูกเขารั้งเอาไว้ ตามตะวันมองหน้าเขาด้วยความสงสัย นี่เขายังต้องการอะไรอีก เธอไม่เข้าใจจริงๆ
“อย่าเพิ่งไปสิ” ภาริชเอ่ยถามด้วยสายตาวิงวอน นี่เขาต้องการอะไรอีก เธอได้แต่มองเขาด้วยความสงสัย น้ำเสียงก็เป็นน้ำเสียงแปลกๆ เสียด้วย เธอไม่เคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ของเขาเลยเถอะ คงมีหลายอย่างมากสินะที่เธอไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับตัวเขาเลย
“มีอะไรที่ยังไม่เคลียร์อีกเหรอ” ตามตะวันถามออกไปทันที
“มีสิ มีมากด้วย” ภาริชตอบออกมาด้วยสีหน้าและท่าทางที่บอกความหมายอย่างชัดเจนที่สุด และคนฉลาดอย่างเธอพอจะรู้แหล่ะว่าท่าทางของเขาต้องการอะไร
“อยากเหรอ” เมื่อเปิดมาขนาดนี้ ตามตะวันก็ไม่ลังเลที่จะถามเลย
“ใช่ รู้ใจจริ
