ราวสิบนาที ที่นายกสุเมธเปลี่ยนให้ของขวัญขึ้นมานอนบนตัว ส่วนตัวเองนอนด้านล่าง มีแขนทั้งสองข้างหนุนใต้ศีรษะให้สูงขึ้นจากหมอน
ของขวัญหายเหนื่อยแล้ว จึงดันใบหน้าขึ้นมองสบตากัน นอนแล้วหรือไง ทำไมเงียบจัง
“พี่เมธขา”
นายกสุเมธค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ก็เจอกับใบหน้าสวยมองมา
“ไม่พอ?”
“จะเอาอีก?”
“พอแล้วค่ะ ขวัญเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะคะ” เสร็จไปตั้งห้ารอบ แทบไม่มีอะไรออกมา
“ก็ยังไม่เห็นตาย” ยังทำหน้าสวย ๆ อยู่ตรงนี้ได้
“ถ้าพี่ทำอีก ขวัญตายแน่นอนค่ะ”
“นอนเถอะ” ของขวัญหลับ เดี๋ยวเขาจะลุกไปปิดไฟ
“ยังไม่อยากนอนเลยค่ะ”
“ไม่อยากนอนแล้วจะทำอะไร”
“อยากคุยกับพี่ค่ะ”
“เรื่อง”
“ระ...เรื่องนั้นค่ะ เรื่องขวัญทำผิดต่อพี่” เอ่ยออกไปด้วยความประหม่า เพราะไม่รู้ว่าเธอพูดได้แค่ไหนกัน กลัวพี่เมธจะโมโหขึ้นมา
“ขวัญอยากรู้ว่า พี่หายโกรธขวัญหรือยังคะ”
ร่างสูงไม่ตอบ มองหน้าของขวัญนิ่ง แต่ไม่พูดอะไร
“พี่ยังไม่หายโกรธ
