“มึงพูดจริงเหรอ ว่าเจ้าภาพเขาจ้างหมอลำมาให้ชาวบ้านดู เพราะฉลองที่ลูกสาวเขาเรียนจบ” เข้มถามผู้กองสิงห์ที่ยืนทำกับแกล้มในครัวตรงใต้ถุนบ้าน เมื่อได้ยินเสียงรถแห่ของเทศบาลบอกว่าอีกสองสัปดาห์หมู่บ้านเราจะมีหมอลำคณะใหญ่มาให้ชม
“จริงสิ กูยังพูดกับไอ้แสนอยู่เลย ว่าทำไมเจ้าภาพเขาเล่นใหญ่จัง”
“เจ้าภาพเขารวยขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“ก็ไม่รวยเท่าไหร่นะ” ตามที่ทราบมา ก็ลูกสาวคนธรรมดาทั่วไป
“ไม่รวยกล้าจ้างได้ไงวะ” หมอลำหมู่ไม่ใช่คณะละหมื่นสองหมื่นบาท แต่หลักแสนบาท แถมยังไม่ใช่แสนต้น ๆ แต่แสนกลาง ๆ ด้วยซ้ำ
กูงึด! (เหลือเชื่อ)
“ผัวเขาอาจจะรวยก็ได้” ผู้กองสิงห์ตักลาบหมูขึ้นชิม
“มีผัวแล้วเหรอวะ?” เพิ่งเรียนจบเอง รีบมีไปไหนกัน
“มึงจะให้กูไปถามเขาเลยไหมล่ะ” ไอ้นี่ก็อยากรู้ไปทุกเรื่อง
“ถามได้ก็ดี กูอยากเสือก”
“ไอ้ห่า กูพูดเล่น” ใครจะกล้าไปถามแบบนั้น มีไม่มีเดี๋ยวก็คงได้รู้ เพราะตำบลคันคาย ก็เห็นหน้ากันบ่อย
