“ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว พ่อกับแม่มาเห็นจะได้ไม่ต้องตกใจมาก”
จารวีว่าแล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟาข้างสามี
“แล้วคนที่ขับรถชนจิ เขาว่ายังไงบ้างคะคุณภพ”
“รถเขาไม่มีกล้องมองหลัง เขาไม่ได้ตั้งใจชน เขาก็ยอมรับว่าไม่ได้ระวังด้วย เขารับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลทุกอย่าง จิไม่อยากเอาเรื่องเขา ก็เลยให้จบกันไปตามนี้”
จารวีพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะหันไปมองหน้าน้องชายที่นอนอยู่บนเตียง
“แล้วไปทำอีท่าไหนให้เขาถอยรถมาชนได้”
“ผมเดินไม่ระวังเองแหละครับพี่จา พอดีคิดเรื่องงานเพลินไปหน่อย”
“ทีหลังก็ระวังให้มาก ๆ ด้วย ทำให้คนเขาเป็นห่วงกันหมด “
“ครับ พี่จา”
สองพี่น้องคุยกันต่อสักพัก พ่อจักรกับแม่เอื้อมก็เข้ามาในห้อง แม่เอื้อมเรียกขวัญลูกชายให้มาอยู่กับเนื้อกับตัว ลูบหัวลูกตัวด้วยความเป็นห่วงเป็นใย พ่อจักรถามไถ่ถึงอาการ และเตือนว่าทีหน้าทีหลังต้องระวังตัวกว่านี้ เพราะคนอื่นอาจไม่ระวัง และเราอาจจะไม่โชคดีเหมือนในวันนี้
