บ่วงเสน่หาวิวาห์จำยอม

ไม่เหมือนเดิมสักอย่าง...2

“แกนี่มันหยาบคายจริงๆ” คุณผ่องพรรณไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาว่าบุตรชายแล้ว ท่านได้แต่นึกเป็นห่วงบุตรสาว แต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ โบราณว่าน้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือขวาง

“ขอบคุณสำหรับคำชมนะครับ” บุตรชายโค้งศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะลากร่างบางของบุตรสาวขึ้นไปบนบ้าน ซึ่งนิศาชลก็ยอมเดินตามโดยดีเพราะไม่อยากจะมีปัญหาอะไร ชายหนุ่มไม่ได้รู้เลยว่าตั้งแต่เช้ามาหญิงสาวไม่รู้อะไรตกถึงท้องสักนิด

เขาใช้ความกักขฬะของตนเองตักตวงความหอมหวานจากร่างงามของหญิงสาว เขาไม่สนว่านี่มันคือเวลากลางวันแสกๆ เพราะทุกคนยัดเยียดเธอมาให้เขา แล้วจะผิดอะไรที่เขาจะใช้เธอให้คุ้ม จนเมื่อเขาพอใจแล้ว เขาก็ออกจากห้องไป ปล่อยให้หญิงสาวนอนร้องไห้ด้วยความปวดใจ ตอนนี้เธอไม่ต่างจากของเล่นของเขาเลยสักนิด เขายังไม่เบื่อ เขาก็ยังคงมีสัมพันธ์กับเธอเรื่อยๆ แต่ถ้าวันใดเขาเบื่อเธอ เขาคงจะเขี่ยเธอทิ้งอย่างไม่ต้องสงสัยแน่นอน

และแล้วสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดมันก็เกิดขึ้นจนได้ เมื่อนิศาชลเกิดเป็นไข้ หลังจากที่เธอไม่ค่อยได้พักผ่อน และก็กินข้าวไม่ค่อยลง แทนที่วาฤทธิ์จะรู้สึกผิดและดูแลเธอ เขากลับเลือกที่จะกลับไปนอนที่ห้องเดิมของตน และปล่อยให้หญิงสาวนอนป่วยอยู่ในห้อง ซึ่งคุณผ่องพรรณและคุณนิพิธทราบเรื่องก็มาดูแลบุตรสาวด้วยความเป็นห่วง แต่นิศาชลก็ไม่ได้ให้คุณผ่องพรรณเฝ้าไข้แต่อย่างใด ด้วยกลัวว่าผู้สูงวัยเช่นมารดาอาจจะติดไข้จากเธอ

ทางฝั่งของสามีเธอไม่ยอมโผล่หน้ามาดูดำดูดีเธอสักนิด แค่คิดหญิงสาวก็น้อยใจเหลือคณา พี่ชายที่แสนดีของเธอ บัดนี้ไม่มีอีกแล้ว เธอไม่รู้เลยว่าเธอจะทนได้นานแค่ไหน เพราะกำลังใจที่จะฮึดสู้เพื่อรอว่าสักวันเขาจะเปลี่ยนใจ มันกำลังหมดลงไปเรื่อยๆ

“ทานข้าวแล้วพักผ่อนนะ ไม่ต้องคิดอะไรแล้วลูก” คุณนิพิธกล่าวด้วยความสงสาร ทางที่ท่านเลือกกำลังทำให้บุตรสาวต้องเจ็บปวด แต่ท่านก็ยังหวังว่าสักวันบุตรชายต้องเข้าใจในความหวังดีของท่าน

“ค่ะคุณพ่อ” ใบหน้าซีดเซียวของบุตรสาวทำให้ผู้เป็นบิดาได้แต่ถอนหายใจ

“เดี๋ยวเย็นนี้แม่ทำข้าวต้มร้อนๆ มาให้นะลูก” คุณผ่องพรรณลูบผมบุตรสาวด้วยความห่วงใย

“ค่ะคุณแม่ คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ บัวไม่เป็นอะไร เดี๋ยวเย็นนี้บัวก็หายแล้ว” คนป่วยหันไปปลอบใจบิดามารดา นั่นยิ่งทำให้ท่านทั้งสองรู้สึกเวทนาเธอเป็นอย่างมาก ท่านได้แต่หวังให้ทุกอย่างคลี่คลายในเร็ววัน

หลังจากที่บิดามารดาออกไปแล้ว ทำนบน้ำตามที่กั้นไว้มันพังทลายลงทันที ความน้อยใจเสียใจมันจุกแน่นอยู่เต็มอก ถ้าเธอไม่มีบิดามารดาอยู่ที่นี่ เธอคงไม่มีวันอยู่กับเขา คนที่เอาแต่ทำร้ายจิตใจเธออย่างแน่นอน