ไม่เหมือนเดิมสักอย่าง...1
470 คำ
“แบบนี้สินะ คุณแม่ถึงได้บังคับให้ผมแต่งงานกับลูกสาวคุณแม่” เสียงของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวผละออกจากอ้อมอกของมารดา ยิ่งเขามาเห็นแบบนี้ เขาก็คงยิ่งคิดไปใหญ่ว่าเธอกำลังขออะไรบางอย่างจากมารดา
“เลิกโทษคนอื่นได้แล้วไผ่ ถ้าแฟนของแกดีจริงทำไมไม่ทิ้งทุกอย่างไปแต่งงานกับแฟนของแกล่ะ น้องไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยสักนิด ทุกอย่างเป็นการตัดสินใจของพ่อแม่” คุณผ่องพรรณเอ็ดบุตรชายทันที เพราะลำพังท่าทางเศร้าสร้อยของบุตรสาวนี่ก็ทำให้ท่านรู้สึกผิดไม่น้อย แต่บุตรชายกลับมากล่าวหาบุตรสาวทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของเธอแม้แต่น้อย นั่นมันทำให้คุณผ่องพรรณทนไม่ไหวจึงเอ็ดบุตรชายออกไป
“คุณแม่ก็ปกป้องลูกสาวคุณแม่เกินไป ผมคงไม่กล้าทำอะไรลูกสาวคุณแม่หรอกครับ” วาฤทธิ์กล่าวเสียงหยัน
“อีกไม่นานแกจะรู้ว่าสิ่งที่ทุกคนทำมันเพื่อแกทั้งนั้น” คุณผ่องพรรณกล่าวเสียงขุ่น
“ไม่ต้องมาทำเพื่อผมหรอกครับ เพราะผมไม่ต้องการให้ใครมาทำเพื่อผม ผมอยากใช้ชีวิตของผม แค่นี้คุณพ่อคุณแม่ยังให้ผมไม่ได้เลย” วาฤทธิ์กล่าวด้วยความขมขื่น ผู้เป็นมารดาฟังแล้วก็สะท้อนใจ แต่อย่างไรเสีย ท่านก็ยังคิดว่าสิ่งที่ท่านทำทั้งหมดมันเป็นประโยชน์แก่บุตรชายของท่าน
“ฉันขี้เกียจจะทะเลาะกับแกแล้ว จะไปไหนก็ไป” คุณผ่องพรรณไม่อยากต่อปากต่อคำกับบุตรชายแล้ว ท่านจึงเอ่ยปากไล่ทันที
“งั้นก็คืนเมียที่คุณแม่ยัดเยียดมาให้ผมก่อนสิครับ ผมยังใช้ไม่คุ้มเลย” วาฤทธิ์เอ่ยด้วยความหยาบคาย
“แกจะมายุ่งอะไรกับน้องอีก” คุณผ่องพรรณส่ายหน้าด้วยความไม่เข้าใจ
“มานี่เดี๋ยวนี้บัว” วาฤทธิ์ไม่สนใจอะไร เขาเข้าไปกระชากร่างของผู้เป็นภรรยาออกจากอ้อมแขนของมารดา ซึ่งนิศาชลได้แต่มองหน้ามารดาเพื่อขอร้องไม่ให้ท่านโวยวาย เพราะไม่อย่างนั้นสงครามย่อยๆ คงเกิดขึ้นแน่นอน เธอยินดีที่จะเจ็บปวดเพียงลำพัง
“แกจะทำอะไรน้อง” คุณผ่องพรรณอดไม่ได้ที่จะแหวออกไป แม้ว่านิศาชลจะพยายามใช้สายตาห้าม
“ใครจะไปกล้าทำอะไรล่ะครับ ก็แค่จะพาลุกสะใภ้คุณแม่ไปทำหลาน ก็แค่นั้นเอง” วาฤทธิ์กล่าวอย่างหยาบคาย คุณผ่องพรรณได้แต่มองตาเขียว ในขณะที่นิศาชลพยายามที่จะห้ามศึกของทั้งคู่ เพียงแค่เธอเป็นคนยอมเท่านั้นก็จบแล้ว เธอไม่อยากให้ใครต้องทุกข์ใจเพราะเรื่องของเธออีก เธอขอแบกรับความเจ็บปวดนี้เพียงลำพัง
- ผู้เขียน
