ด้วยความรีบร้อน เพียงไม่นานร่างสูงก็มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านแสงทอง เขารีบเดินเข้าไปตาหานิศาชล แต่สายตาของเขากลับมองไม่เห็นหญิงสาว เขาจึงเปลี่ยนเป้าหมายเป็นหาแม่ครู เขารู้จักท่านดี เพราะเมื่อก่อนบิดามารดาของเขาจะพานิศาชลมาฉลองวันเกิดที่นี่เป็นประจำ ดังนั้นครอบครัวของเขาจึงค่อนข้างสนิทสนมกับแม่ครู เขาคิดว่าแม่ครูน่าจะบอกเขาได้ว่านิศาชลอยู่ที่ใด
“สวัสดีครับแม่ครู” ชายหนุ่มไหว้ทักทายผู้สองวัยด้วยความอ่อนน้อม
“อ้าว...คุณไผ่มาที่นี่ได้ยังไง” แม่ครูไม่แปลกใจสักนิดที่วาฤทธิ์มาที่นี่ ด้วยเพราะท่านทราบสถานะของนิศาชลกลับวาฤทธิ์ดี แบบนี้คงจะมาตามง้อนิศาชลอย่างแน่นอน
“ผมมาหาบัวน่ะครับ” ชายหนุ่มตอบเสียงเศร้า
“บัวไม่อยู่ค่ะ ไปหาหมอ” เป็นอย่างที่แม่ครูคิดไว้ไม่ผิด เพราะวาฤทธิ์มาตามหานิศาชลจริงๆ
“บัวเป็นอะไรเหรอครับ” เมื่อได้ยินคำตอบ ชายหนุ่มเอ่ยถามทันทีด้วยความร้อนใจ
“เห็นบอกว่าเวียนหัวหลายวันแล้วค่ะ”
