“งั้นแกก็บอกแม่มาก่อนว่าแกรู้สึกยังไงกับยัยบัว” คุณผ่องพรรณทิ้งหมัดฮุกเข้าใส่บุตรชายทันที ท่านคงรอให้บุตรชายรู้ตัวไม่ไหว ตอนนี้ท่านคิดถึงบุตรสาวเหลือเกิน
“ผมไม่รู้” วาฤทธิ์กล่าวด้วยความสับสน
“งั้นไม่รู้ก็ไปหาเอาเองแล้วกันว่าน้องอยู่ที่ไหน เพราะแม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน” คุณผ่องพรรณยอกย้อนใส่บุตรชายทันที ซึ่งวาฤทธิ์รู้ว่ามารดาของเขารู้ว่านิศาชลอยู่ที่ไหน แต่ท่านต้องการคำตอบที่ถูกใจ ท่านจึงบีบบังคับให้เขาต้องพูดความรู้สึกที่มีต่อนิศาชลออกมา
“ผมไม่รู้จริงๆ ครับ ผมรู้แค่ว่าผมคิดถึงบัวมาก อยากให้บัวกลับมาอยู่ข้างๆ ผม ผมไม่รู้ว่านี่มันเรียกว่าความรักหรือเปล่า” วาฤทธิ์ยอมบอกความรู้สึกที่แท้จริงกับมารดาของเขา ซึ่งทำให้คุณนิพิธและคุณผ่องพรรณที่ยืนฟังอยู่ถึงกับลอบยิ้มในความซื่อบื้อของบุตรชายตน
“นั่นแหล่ะที่เขาเรียกว่าความรัก ถ้าคิดถึงก็ไปตามน้องกลับมาสิ ป่านนี้น้องคงลำบากมากแล้ว” คุณผ่องพรรณถอนหายใจ
