แพรวาเดินขาสั่นออกมาจากร้านขายเสื้อผ้า ใบหน้างามบัดนี้บูดบึ้ง ค้อนขวับให้หุ่นยนต์แสบข้างกายที่กลั่นแกล้งเธอจนหมดเรี่ยวแรง มิหนำซ้ำยังยึดกางเกงชั้นในของเธอไปหน้าตาเฉย ปล่อยให้เธอใส่แค่กางเกงขาสั้นเท่านั้น รู้สึกโล่งอย่างไรก็ไม่ทราบ และที่สำคัญช่วงเวลาที่ก้าวเดินตะเข็บกางเกงยังเสียดสีกับติ่งเนื้อเล็กและรูรักให้เกิดความรู้สึกเสียววาบขึ้นมาจนเป้ากางเกงเปียกเยิ้มไปด้วยน้ำหวาน
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ ไม่สวยเลย” คนต้นเรื่องเอ่ยสัพยอก จึงได้ค้อนวงใหญ่กลับมาอย่างหมั่นไส้
“ก็เพราะใครล่ะ ไม่ต้องมาพูดเลย” ที่รักหัวเราะในลำคอ มือหนาที่วางบนเอวคอดลูบไล้เล่นเบาๆ จนแพรวาต้องหันมาถลึงตาใส่อีกรอบ
“ที่รักอยู่เฉยๆ”
“ทำไมเหรอครับ แพรเสียวเหรอ” เอ่ยกระซิบชิดใบหูเล็ก จนแพรวาขนลุกชัน หันมาถลึงตาใส่เป็นเชิงปราม
“ไม่แกล้งแล้วก็ได้ แพรหิวไหมจะกินอะไรก่อนหรือเปล่า”
“ซื้อกลับไปกินที่บ้านดีกว่าค่ะ แพรไม่ค่อยชอบ
