หลังจากปิดเครื่องหนีการติดต่อจากคนเอาแต่ใจ ไม่นานงานกลุ่มของเธอและเพื่อนก็เสร็จ ซึ่งทันทีที่เปิดมือถือ ทั้งข้อความและสายเรียกเข้ามากกว่าห้าสิบข้อความก็เด้งรัวขึ้นมา
มะนาวมองข้อความบนหน้าจอนิ่ง ๆ เธอไม่ได้เข้าไปตอบหรือโทรกลับหาใครอีกคน หญิงสาวเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าดังเดิมก่อนเพื่อนสาวของเธอจะเอ่ยขึ้น
“ไปหาอะไรกินที่ห้างxxxกันไหม ฉันหิวแล้ว” ผ้าแพรกล่าวเสียงอ้อน มองเพื่อนชายและเพื่อนสาวตาปริบ ๆ
ด้านมะนาวเองเธอก็รู้สึกหิวขึ้นมาบ้างแล้ว เพราะมัวแต่ทำงานจนลืมทานข้าวเที่ยง หญิงสาวจึงพยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อน
“เอาสิ ฉันเองก็หิวแล้วเหมือนกัน” เสียงหวานตอบเพื่อนโดยที่สองมือยังคงเก็บกวาด เศษซากกระดาษเอาไปทิ้ง
“แกล่ะกองพล ไปด้วยกันไหม” หลังได้คำตอบจากเพื่อนสาว ผ้าแพรก็หันมาถามความเห็นจากเพื่อนชายเพียงคนเดียวในกลุ่ม
“อืม ไปสิ” ซึ่งเขาก็ตอบรับสั้น ๆ ตามนิสัยคนพูดน้อย
หลังทุกคนตกลงกันเรียบร้อย ส
