เมื่อขึ้นมาถึงชั้นบนและเข้ามาอยู่ในห้องนอนแล้ว ภูวดลจึงคลายมือออกแล้วดันให้ร่างเล็กของหญิงสาวมายืนอยู่ตรงหน้า
“ฉันสั่งให้เธอกลับบ้าน ทำไมถึงไม่ยอมกลับ!” น้ำเสียงทุ้มตวาดลั่นทันทีที่เปิดปากถาม ใบหน้าหล่อเครียดตึงดูน่ากลัว จนหญิงสาวไม่กล้าสบตา
“...” ใบหน้าสวยก้มลงมองพื้น โดยที่ความรู้สึกทั้งตกใจ หวาดกลัว และเสียใจตีรวนขึ้นมา ทำเอาน้ำตารื้น
ภูวดลที่สังเกตเห็นปลายจมูกเชิดรั้นของเธอเริ่มแดงขึ้นมาก็พอจะเดาได้ ว่าหญิงสาวคงกำลังกลั้นน้ำตาไว้อยู่ สุดท้ายก็ได้แต่จำใจปรับน้ำเสียงให้เบาลง หากแต่ยังคงดุดันอยู่เช่นเดิม
“แล้วทำไมถึงไปอยู่ที่นั่นกับกองพลสองคน” ดวงตาคมดุจ้องมองหญิงสาวไม่วางตา ขณะที่รอคำอธิบายจากคนตัวเล็กไปด้วย
“กองพลเป็นเพื่อนนาวเองค่ะ แล้วเราก็ทำงานกลุ่มเดียวกันด้วย” เสียงหวานเจือสั่นเครือเอ่ยตอบไม่เต็มเสียงนัก
“เหรอ แล้วสนิทกันมากไหม?” เขายิงคำถามต่อไปทันที พลางเลิกคิ้วมองท่าทีของ
