เมียเด็กของภูวดล

Intro

ยามบ่ายของวัน ในห้องครัวเริ่มมีการเคลื่อนไหว เหล่าแม่บ้านตระเตรียมเครื่องเทศและวัตถุดิบในการทำอาหาร บางส่วนก็แยกย้ายกันไปทำความสะอาดบ้านตามหน้าที่ของตน ไม่เว้นแม้แต่หญิงสาวร่างเล็ก

เธอสวมชุดกางเกงวอร์มขายาวสีดำกับเสื้อยืดสีขาวขนาดพอดีตัว เรือนผมยาวสลวยถูกมัดรวบขึ้นเป็นมวยกลางศีรษะ และตอนนี้ก็กำลังยืนหั่นผักอยู่

มะนาวหญิงสาวอายุยี่สิบสองปี หลานสาวแม่บ้านที่ย้ายมาอยู่ในเมืองกับผู้เป็นป้า เพื่อเรียนต่อในระดับชั้นมหาวิทยาลัย เดิมทีเธออาศัยอยู่บ้านนอกกับพ่อแม่ ที่บ้านทำอาชีพชาวสวน แม้จะไม่ได้ร่ำรวยทว่าก็ไม่ได้ขัดสนมากนัก แต่เป็นเพราะเธออยากเรียนจบสูง ๆ เพื่อจะมีหน้าที่การงานที่ดีในอนาคต จึงตัดสินใจมาเรียนต่อในกรุงเทพฯ

โดยเธอติดต่อหาญาติอย่างป้าวรรณทันทีที่พ่อและแม่อนุญาต

ป้าวรรณแต่เดิมเคยมีลูกของตนเอง แต่ทว่ากลับเกิดเรื่องน่าเศร้า เมื่อลูกของป้านั้นเสียตั้งแต่ยังเด็ก ป้าวรรณจึงได้เข้ามาทำงานที่นี่ เป็นแม่นมให้ลูกชายของคุณท่าน เจ้านายของป้าเธอนั่นเอง

โดยเมื่อป้าของเธอทราบเรื่องว่าเธอจะมาเรียนต่อที่กรุงเทพฯ จึงไปขออนุญาตจากคุณท่านผู้เป็นเจ้าของบ้าน และเจ้านายของตนว่าอยากให้หลานสาวมาอยู่ด้วย ซึ่งเจ้านายของป้าเธอก็ได้อนุญาตให้เธอมาอยู่ และทำงานในบ้านหลังนี้ตามที่ป้าวรรณขอ

หญิงสาวพักอาศัยและทำงานอยู่ที่นี่มาเป็นเวลาสามปีแล้ว ซึ่งอีกไม่นานก็จะเรียนจบหลักสูตรปริญญาตรีตามที่เธอต้องการ เมื่อเรียนจบเธอก็ตั้งใจว่าจะกลับไปช่วยพ่อแม่ดูแลสวน และหางานดี ๆ ทำ

“มะนาวคุณภูเรียกหา รีบขึ้นไปหาคุณเขาเร็ว” เสียงของหนึ่งในแม่บ้านที่ทำงานร่วมกันดังขึ้น เรียกให้หญิงสาวหลุดจากภวังค์ความคิด

“นาวไม่ว่างค่ะ ให้คนอื่นไปแทนได้ไหมคะ” หญิงสาวตอบกลับด้วยใบหน้าและน้ำเสียงเบื่อหน่าย เธอไม่อยากเจอหน้าคนคนนั้น เพราะรู้ว่าหากขึ้นไป เธอจะต้องเจอกับอะไร

“เดี๋ยวเถอะมะนาว เจ้านายเรียก เอ็งก็ต้องไป” ทว่าป้าวรรณที่กำลังปรุงอาหารอยู่ก็หันมาเอ็ดเธอเข้า “เดี๋ยวให้คนอื่นมาทำต่อก็ได้ เอ็งไปล้างมือแล้วรีบขึ้นไปหาคุณภูซะ”

มะนาวถอนหายใจยาวเหยียด ครั้นหันไปเห็นสายตาดุ ๆ และตะหลิวในมือป้า เธอจึงรีบวางสิ่งที่กำลังทำอยู่ลงแล้วไปจัดการล้างมือ ก่อนจะเดินคอตกขึ้นไปหาคนด้านบน

แค่คิดถึงใบหน้าดุ ๆ กับน้ำเสียงเหมือนกำลังต่อว่ากันตลอดเวลาของเขา เธอก็อยากร้องไห้ออกมาเสียเดี๋ยวนั้น

ครั้นเมื่อเดินขึ้นบันไดมาได้ไม่กี่ก้าวก็เจอกับคุณนายภรรยาของคุณท่าน ผู้เป็นเจ้านายอีกคนของตน

หญิงสาวค้อมศีรษะอย่างนอบน้อม รอให้เจ้านายสาวเดินผ่านไป ทว่า...

“ขึ้นมาทำอะไร” เสียงแหลมเจือความหงุดหงิดเอ่ย ดวงตาคมเหวี่ยงปราดมองเด็กสาวด้วยความไม่ชอบใจนัก

“คุณภูเรียกนาวขึ้นมาค่ะ” มะนาวตอบกลับด้วยท่าทีนอบน้อม ดวงตากลมหลุบมองปลายเท้าตัวเอง ด้วยไม่กล้าสบตากับเจ้านายสาวคนนี้นัก

กชกรเธอเป็นนายหญิงคนปัจจุบันของบ้านหลังนี้ หากคนไม่รู้ก็คงคิดว่าเธอเป็นลูกสาวของคุณท่าน หากแต่ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น

ภูมดิศักดิ์หรือคุณท่าน เพิ่งจะแต่งงานกับเธอได้เพียงห้าปี หลังจากภรรยาคนก่อนหน้าได้ล่วงลับไปด้วยอาการป่วยที่ไม่อาจรักษาหาย เป็นระยะเวลาหลายปี

สิ่งที่เดียวที่อดีตภรรยาได้หลงเหลือไว้ให้คุณท่าน ก็มีเพียงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวเท่านั้น

เรื่องเหล่านี้เธอได้ฟังมาจากพวกพี่ ๆ แม่บ้าน ทุกคนในบ้านหลังนี้ ต่างก็รู้กันดีว่า นายหญิงของบ้านเป็นคนใจร้าย อารมณ์ร้อน ทั้งเอาแต่ใจ และชอบโวยวาย ตลอดจนบางครั้งก็ลงไม้ลงมือกับแม่บ้านบางคนจนเจ็บตัว

นอกจากนี้ ยังมีคนเอามาพูดซุบซิบให้ได้ยินแว่ว ๆ ด้วยว่านายหญิงคนนั้นแอบชอบลูกเลี้ยงของตน

ด้วยเพราะกชกรนับว่ายังสาวและยังสวยอยู่มาก เธออายุเพียงสามสิบห้าปี หากแต่คุณท่านอายุถึงหกสิบปีแล้ว ดังนั้น จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เมื่อหนุ่มสาวอายุรุ่นคราวคราวเดียวกัน เมื่ออยู่ใกล้กัน ก็มักจะมีคนให้อยากรู้อยากเห็น

ทว่าเธอก็ไม่ได้สนใจนัก แค่ฟังแล้วก็ปล่อยผ่านไป

“เรียกขึ้นมาทำอะไร” กชกรยังคงถามต่อ อีกทั้งยังแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาจนเห็นได้ชัด

“นาวก็ไม่ทราบค่ะ” มะนาวตอบเสียงเบา เธอสัมผัสได้ถึงรังสีไม่เป็นมิตรจากเจ้านายสาว

“ภูเป็นคนเรียกหรือเธอขึ้นมาเสนอตัวเองล่ะ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเธอตั้งใจอ่อยภูน่ะ” ถ้อยคำหยามเหยียดจากปากของกชกร หล่อนรู้สึกไม่ชอบใจในตัวมะนาวนัก ด้วยเพราะว่าเด็กสาวนั้นโตเต็มวัยแล้วสวยสะพรั่ง อีกทั้งยังอ่อนเยาว์ และอีกประการหนึ่งก็เพราะรู้ว่าลูกเลี้ยงที่ตนหมายตาไว้นั้นเจ้าชู้มาก แน่นอนว่าเห็นเด็กสาวสวยสดก็คงอยากเชยชมเป็นแน่

คำพูดของหญิงวัยสามสิบห้าปี ทำเอาใบหน้าอ่อนเยาว์ของมะนาวหม่นหมองลง เธอไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นสักนิด และมั่นใจว่าตนเองไม่เคยแสดงออกในแบบที่เจ้านายสาวว่า

“คือ...” มะนาวอึกอัก ไม่รู้ว่าต้องพูดสิ่งใด หนำซ้ำยังรู้สึกเหมือนจะร้องไห้จนต้องกลั้นเอาไว้

“มะนาว!” ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยตอบก็ได้ยินเสียงเรียกจากด้านบน เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าเป็น ภูวดล เจ้านายหนุ่มวัยสามสิบเอ็ดปี ที่เป็นคนเรียกหาเธอ จนทำให้เธอมาถูกแม่เลี้ยงของเขาสอบปากคำอยู่ตรงนี้

“ฉันให้คนมาตามตั้งนานแล้ว มัวทำอะไรอยู่” เสียงของเขาเข้มกว่าปกติ บ่งบอกให้รู้ว่าชายหนุ่มกำลังหงุดหงิด

หากแต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เปิดปากตอบอะไรเขาไป กลับเป็นเสียงของกชกรที่แทรกขึ้นมา

“แม่รั้งมะนาวไว้เองนั่นแหละ ภูอย่าขะ...”

“มานี่” ภูวดลไม่ได้สนใจฟังในสิ่งที่แม่เลี้ยงของตนพูดออกมาเลยแม้แต่นิด เขาเลือกที่จะเดินลงมาแทรกกลางระหว่างหญิงสาวทั้งสองคน ก่อนจะคว้าข้อมือเล็กของมะนาว แล้วฉุดรั้งให้เธอเดินตามกันขึ้นไปด้านบน

ทิ้งให้แม่เลี้ยงอย่างกชกรยืนอ้าปากค้าง ตามด้วยแสดงท่าทีกระฟัดกระเฟียดเมื่อรู้ว่ากำลังถูกเมิน หญิงสาวนึกชังที่หลานสาวแม่บ้านได้รับความสนใจจากภูวดล ทั้งที่ก็เป็นแค่คนรับใช้ หล่อนได้แต่คิดอยู่ในใจ สองมือกำแน่นพยายามระงับโทสะที่ปะทุขึ้นในอก

ด้านมะนาวที่ถูกเขากึ่งลากกึ่งจูงก็พยายามเร่งฝีเท้าเดินตามให้ทัน เพราะชายหนุ่มตัวสูงกว่าเธอมาก อีกทั้งช่วงขายังยาวกว่าเธอไปอีกหลายสิบเซน เขาไม่ได้คิดถึงคนขาสั้นแบบเธอที่ต้องถูกเขาลากเลย

ข้อมือเล็กเริ่มรู้สึกเจ็บร้าวขึ้นมา เพราะเขาบีบรอบแขนเธอคล้ายกำลังระบายความหงุดหงิด มะนาวพยายามยื้อมือออก หากแต่ก็ไม่นำพา หนำซ้ำยังไปกระตุ้นต่อมอารมณ์จนเขามีโทสะหนักกว่าเดิม

“คะ...คุณภูช้า ๆ หน่อย นาวเดินตามไม่ทัน” เสียงหวานร้องปรามเขาเมื่อเธอจวนจะถลาล้มหลายรอบแล้ว

แต่นอกจากเขาจะไม่ฟังแล้วยังลากเธอเดินต่อไปหน้าตาเฉย แสร้งทำเหมือนไม่ได้ยินที่เธอพูด จนกระทั่งมาถึงหน้าห้องนอนของเขา