ครืด ครืด
เสียงมือถือของไพลินดังขึ้น มือเรียวควานหามือถือในกระเป๋าสะพายขึ้นมาดูทันที หน้าจอปรากฏชื่อของเจคอป ไพลินกดรับสายอย่างไม่ลังเล
“ค่ะ ”
{อยู่ไหน งานเลิกตั้งนานแล้วทำไมไม่ลงมา ฉันนั่งรอจนรากจะงอกอยู่แล้ว}
“หนูตามหากระเป๋าสตางค์ค่ะ มันหายไป อีกอย่างหนูคิดว่าคุณกลับไปแล้ว ”
{เราคุยกันว่าไง สมองเธอมีปัญหารึไงไพลิน}
เขาพูดเสียงดุมาตามสาย
“เปล่าค่ะ หนูจะรีบลงไปเดี๋ยวนี้”
เธอรีบวางสายแล้วหันกลับมาบอกเจ๊เหมียวอย่างรีบๆ
“เจ๊คะ!! งั้นเราแยกกันตรงนี้เลยนะคะ ”
“ จ้ะ ไว้เจอกันนะ”
ไพลินรีบตรงมายังลิฟต์ทันที วันนี้เจ้านายเธอดูอารมณ์บ่จอยสุดๆ พอถึงโซนจอดvvipเธอก็เห็นเขานั่งหน้าบึ้งในรถชิดอยู่อีกฝั่ง พร้อมกระเป๋าสตางค์ใบเล็กเธอที่วางบนเบาะ
“หือ นี่มันกระเป๋าสตางค์หนูหนิ มันหล่นอยู่บนรถเหรอคะ”
เธอก้าวขึ้นรถพร้อมถามเขาอย่างดีใจ
เงียบ ไร้ซึ่งคำตอบใดๆ
“เอ่อ เมื่อเช้าคุณไพลินทำตกไว้ที่
