“ตอนลูกพี่พาพี่ชายเรามาวันแรกนะ พวกพี่นึกว่าจะไม่รอด หน้าตานี่เหมือนผ่านศึกสงครามมาอะ ฮ่าๆๆๆ”
“เออจริง จำได้เลยวันนั้นที่มาอะ พวกเรายังคุยกันว่าลูกพี่ไปเอามาจากไหน ”
เพื่อนๆของพร้อมรบแซวกันใหญ่ เล่าเรื่องตลกขำขันกันให้ฟังยกใหญ่
“คิกๆ ขอบคุณนะคะที่เอ็นดูพี่ชายหนู ฝากดูแลพี่พร้อมด้วยนะคะ ”
“ไม่มีปัญหา พวกเราอยู่กันแบบครอบครัว ”
คุยเล่นกันอีกซักพัก อยู่ๆทั้งพร้อมรบและเพื่อรอีก3คนก็รีบลุกขึ้นยืนแล้วก้มหน้าเล็กน้อย
“มีอะไรกันเหรอคะ”
ไพลินถามพร้อมหันไปมองข้างหลัง ก่อนเห็นเจคอปยืนสูบบุหรี่ทำหน้าตึงยังกะท่านเปา พร้อมลูกน้องมือขวามือซ้ายยืนขนาบข้างอีก2คน
“นายมีอะไรรึเปล่าครับ ถึงได้ลงมาถึงที่นี่ ”
ลูกน้องถามเสียงแผ่ว ต้องมีใครกระทำความผิดร้ายแรงแล้วไหม เจ้านายถึงได้ลงมาถึงนี่
“จะนั่งอีกนานไหม บอกว่าเสร็จแล้วให้ขึ้นไปข้างบน ”
คำถามของลูกน้องเป็นเพียงอากาศ เขาไม่สนใจตอบคำถามนั้นด้วยซ้ำ แ
