เขามองมีญ่านิ่งๆพร้อมกับแกะมือเธอออกจากแขน
“เมาแล้วอย่าฟุ้งซ่าน” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบเย็น
แล้วรีบผละออก
“เจคอป!! เจคอป!! อย่าไปนะ อยู่กับฉันก่อน”
มือเล็กคว้าตัวเขาไว้ไม่ทัน ร่างสูงเดินออกจากห้องมีญ่าไปอย่างเงียบงัน มุ่งหน้ากลับเพ้นท์เฮาส์ด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก
พอมาถึงห้อง เขาเห็นแสงไฟในห้องของไพลินยังสว่างอยู่ เลยเดินตรงไปดูอย่างอดไม่ได้ ภาพที่เห็นคือร่างบางนั่งอยู่บนโต๊ะ ก้มหน้าก้มตาเขียนรายงานด้วยท่าทีจริงจัง
“หายดีแล้วเหรอ ถึงมานั่งทำงานได้”
เสียงทุ้มถามขึ้นจากหน้าประตู
ไพลินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันมาพยักหน้าเบาๆ ตอบสั้นๆ
“หายแล้วค่ะ”
จากนั้นก็หันกลับไปตั้งใจเขียนงานต่อ ทว่าชายหนุ่มไม่คิดจะถอยกลับห้องตัวเอง เขากลับเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น กลิ่นน้ำหอมของเขาใกล้เข้ามาจนเธอรู้สึกได้ แล้วจมูกคมก็โน้มซุกลงไปตามซอกคอขาวหอมอย่างถือสิทธิ์
“หืม…”
เธอเอี้ยวหน้ากลับมามองเขานิ่งๆ ดวงตาสั่นไหวเ
