น้ำตาพี่เค้กไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง
“ไม่เลย..ไม่เจ็บแล้ว พี่เค้กอย่าร้องสิ”
“ไม่ต้องมาอวดเก่งเลย พี่รู้ว่าเราเจ็บ” พี่เค้กเอามือลูบหัวฉันเบาๆ
“หนูไม่อยากให้พี่เค้กคิดมากหนิ ไม่อยากให้พี่เค้กเป็นห่วง”
“จะไม่ให้พี่ห่วงได้ไง พี่เหลือแค่เรานะคะนิ้ง ตอนพี่รู้ว่าเราถูกรถชนพี่แทบอยากจะกลับไทยสะตอนนั้นเลย แต่ก็ทำไม่ได้เพราะติดเรียนแถมยังลางานกระทันหันไม่ได้ด้วย”
“หนูปลอดภัยแล้วนี่ไง ต่อไปหนูจะดูแลตัวเองดีๆหนูสัญญา” ฉันเอื้อมมือไปปาดน้ำตาออกจากแก้มพี่เค้ก
“ดีมากเจ้าเด็กดื้อของพี่” พี่เค้กเอานิ้วมาเขี่ยจมูกฉันเบาๆ
“พอหนุ่มแฟนเอ็งไปไหนแล้วละคะนิ้ง?” ยายถาม
“ไปธุระจ้ะยาย”
“จริงสิได้ข่าวว่าไปแอบมีแฟนไม่บอกพี่สักคำเลยนะ” พี่เค้กยืนกอดอกมองหน้าฉัน
“งื้อ หนูตั้งใจจะบอกพี่เค้กแล้วแต่ไม่มีเวลาสักที”
“เขาเป็นคนดีไหม ?”
คำถามนี้ตอบยากจังแหะ เป็นคนดีไหม มันก็ไม่ ไม่เชิงจะเป็นคนดี แต่ก็ไม่ได้เล
