จากนางแบบสู่สตรีอ้วนหมู่บ้านโจวตง

พบเจอซูซินระหว่างทาง

จ้าวเจ๋อหยวนวันนี้เขากลับมาที่หมู่บ้านเหมือนทุกสิบห้าวันที่กลับมาครั้ง เมื่อมาถึงเรือนเขาก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะในเรือนยังไม่ถูกจุดไฟ ยิ่งเข้ามาด้านในก็พบว่าราวกับเรือนร้างที่ไม่มีคนอยู่อาศัย

ภายในเรือนมีแต่ฝุ่นจับหนาไปหมด รอบเรือนหญ้าก็เริ่มรกเพราะไม่มีผู้ใดเก็บกวาด เหมือนเพิ่งจะคิดได้ว่าเขากับชิงหลิงหย่าขาดกันแล้ว นางคงกลับไปอยู่ที่เรือนของบิดามารดานาง

จ้าวเจ๋อหยวนจึงเข้าไปเก็บกวาดห้องของเขาเพื่อให้นอนพักได้ในคืนนี้ เมื่อทำเสร็จเรียบร้อย จึงคิดที่จะไปหาบุตรชายที่เรือนตระกูลโจว

“พี่หยวน ท่านกลับมาเมื่อใดเจ้าคะ” ระหว่างทางเขาพบซูซิน

“เพิ่งกลับมาถึง เจ้าเล่าจะไปที่ใด” จ้าวเจ๋อหยวนในตอนแรกที่พบซูซินก็อดที่จะยินดีมิได้ แต่เมื่อนึกเรื่องนางกับคุณชายหานได้เขาก็เว้นระยะห่างจากนาง

ซูซินเห็นความผิดปกติของเขาเช่นกัน แต่นางกลับเดินเข้ามาใกล้เขาแล้วพูดคุยอย่างสนิทสนมเช่นเดิม

ชาวบ้านที่กำลังกลับเรือนก็มองมาที่ทั้งคู่ จ้าวเจ๋อหยวนเห็นเช่นนั้นจึงคิดจะขอตัว เพื่อไม่ได้นางเสื่อมเสียชื่อเสียง

“ประเดี๋ยวก่อน พี่หยวนท่านจะไปที่ใด”

“ข้าจะไปหาอาเยี่ยน” เขาเอ่ยตอบตามความจริง

“เช่นนั้นข้าไปด้วยเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้อาเยี่ยนนานแล้ว” ซูซินยิ้มหวานให้จ้าวเจ๋อหยวนแล้วทั้งคู่ก็เดินไปที่เรือนของตระกูลโจว

ภายในเรือนตระกูลโจว ทุกคนกำลังนั่งกินข้าวอยู่ก็มีเสียงร้องเรียกอยู่ที่หน้าเรือน

“ข้าไปดูเองขอรับ” โจวเทียนลุกขึ้นเพื่อไปเปิดประตูเรือน

“พวกท่านมาทำไม” เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดที่มา โจวเทียนก็มีสีหน้าที่เคร่งเครียดขึ้น

“ข้ามาหาอาเยี่ยน เจ้าไปพาตัวเขามาให้ข้าก็พบ” จ้าวเจ๋อหยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เช่นนั้นท่านก็รู้สักครู่ อาเยี่ยนกำลังกินข้าวอยู่”

โจวเทียนกำลังจะปิดประตูเรือน เขาไม่แม้แต่จะชวนทั้งคู่เข้ามาในเรือน

“ไม่คิดจะให้ข้ากับพี่หยวนเข้าไปรอด้านในหรือ” ซูซินเดินขึ้นมาอยู่ด้านหน้าแล้วเอ่ยถามโจวเทียน

“เหตุใด ข้าถึงต้องให้พวกท่านเข้าเรือนของข้าด้วยเล่า” เขายิ้มมุมปากมองทั้งคู่

โจวเทียนไปสนใบหน้าของซูซินที่ลืมจะบิดเบี้ยว เขาปิดประตูเรือนทันที แล้วกลับเข้าไปกินอาหารตามเดิม

“ผู้ใดมา” อู๋หลางเอ่ยถามบุตรชายอย่างสงสัย

“จ้าวเจ๋อหยวนกับกัวซูซินขอรับ” เขาเอ่ยเรียกทั้งสองด้วยนามเต็ม ราวกับไม่สนิทกับคนทั้งคู่

“ท่านพ่อ ข้าให้เขามาพบอาเยี่ยนได้เช่นเดิมเจ้าค่ะ”

ชิงหลิงร้องห้ามบิดาที่กำลังจะลุกขึ้นไปไล่จ้าวเจ๋อหยวนที่หน้าเรือน

“เพ้ย เจ้าลูกเต่า ยังกล้ามาที่เรือนของข้าอีกหรือ” เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย

“ช่างเถิดเจ้าค่ะ อาเยี่ยนคืนนี้เจ้าไปนอนกับท่านพ่อเข้าใจหรือไม่” ชิงหลิงลูบหัวบุตรชาย

“ขอรับ” จ้าวเยี่ยนเงยหน้ามองมารดาด้วยดวงตากลมโต ก่อนจะพยักหน้ารับ

“เด็กดี อิ่มแล้วใช่หรือไม่ ไป แม่พอไปส่ง”

“ท่านพ่อ ท่านแม่ เช่นนั้นข้ากลับเรือนเลยนะเจ้าคะ” เพราะนางต้องกลับไปจัดการข้าวของที่ยังไม่ได้เก็บในเรือนอีก

“ไปเถิด” จงเยว่มองตามหลังของบุตรสาวไปอย่างเป็นห่วง

ชิงหลิงเมื่อเปิดประตูเรือนออกมาก็เห็นทั้งสองกำลังพูดคุยกันด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม นางอดจะสงสารเจ้าของร่างเดิมไม่ได้ เพราะนางไม่เคยได้เห็นรอยยิ้มเช่นนี้ของจ้าวเจ๋อหยวนเลย

“ไปหาพ่อเจ้าอาเยี่ยน” ชิงหลิงส่งบุตรชายให้จ้าวเจ๋อหยวนแล้วนางก็หันหลังเดินกลับเรือนไป

“จะรีบไปที่ใดเล่า ข้ายังไม่ได้พูดคุยกับเจ้าเลย” ซูซินเอ่ยเรียกเสียงหวาน

ชิงหลิงหันมาก็เห็นใบหน้าของนางที่กำลังมองมาอย่างเยาะเย้ย

“เก็บสีหน้าของเจ้าเสียหน่อย หากผู้ใดเห็นเข้าจะคิดว่าเจ้ายินดีจนตัวสั่นที่คนรักเก่าหย่าเมียแล้ว” ชิงหลิงยกยิ้มที่มุมปาก

วาจาของสตรียุคนี้จะสู้ยุคนางได้อย่างไร

“เจ้าพูดกับซินเออร์เช่นนี้ได้อย่างไร”

“เจ้าก็หุบปากด้วย ข้ากับเจ้าไม่ได้เป็นอันใดกันแล้ว ข้าจะพูดกับผู้ใดเช่นไร เจ้าก็อย่าได้มาสอด” ชิงหลิงเลิกคิ้วมองเจ๋อหยวนอย่างยียวน

“อาเยี่ยน เป็นเด็กดีนะลูก” นางโบกมือให้อาเยี่ยนก่อนจะเดินกลับเรือนโดยไม่สนใจทั้งคู่อีก

จ้าวเจ๋อหยวนมองแผ่นหลังของนางที่เดินไปอย่างประหลาดใจ ชิงหลิงที่เขารู้จักนางไม่เคยพูดเช่นนี้กับเขามาก่อน

อีกอย่างหากนางได้เห็นเขาอยู่กับซูซินเช่นนี้นางคงได้อาละวาดไปแล้วแต่นี่นางกับไม่มีท่าทีหึงหวงอย่างที่เคยจะเป็น

ที่เขายอมให้ซูซินมาที่เรือนตระกูลโจวด้วยก็เพื่ออยากรู้ว่าเรื่องหย่าของนางเป็นเพียงเรื่องที่นางแสดงงิ้วให้เขาดูหรือไม่

หนังสือหย่าของเขากับนางก็ยังไม่ได้ไปจัดการที่ที่ว่าการ เพราะถึงอย่างไรตัวนางก็ต้องมาอ้อนวอนเขาอยู่ดี แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจ้าวเจ๋อหยวนจะคิดผิดเสียแล้ว

“ซูซินเจ้ากลับเรือนไปเถิด” เมื่อไม่มีชิงหลิงอยู่คำเรียกขานที่เขาใช้กับซูซินก็เปลี่ยนไป

จ้าวเจ๋อหยวนอุ้มบุตรชายขึ้นแนบอก แล้วพากันเดินกลับเรือน

ซูซินยืนนิ่งอยู่กับที่ นางมองตามหลังของจ้าวเจ๋อหยวนไปอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ว่าเขาจะเปลี่ยนท่าทางไปจากนางเช่นนี้

ซูซินนางยังคงไม่ยอม วิ่งตามจ้าวเจ๋อหยวนไปอีกครั้ง

“พี่หยวนท่านรอข้าก่อน”

“ซูซิน เจ้าอย่าลืมว่าเจ้ากำลังจะหมั้นกับคุณชายหาน” จ้าวเจ๋อหยวนมองนางด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

“เมื่อครู่ท่านยังพูดคุยกับข้าอยู่ดีๆ เลยเจ้าค่ะ” นางเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

“แต่ต่อจากนี้ไม่ใช่แล้ว เจ้ากำลังจะหมั้นหมาย เจ้าจะเสียหายได้” จ้าวเจ๋อหยวนเดินกลับเรือนโดยไม่ได้หันมามองซูซินที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

“อาเยี่ยนเจ้าตัวหนักขึ้นหรือนี่”

“ท่านแม่ให้ข้าดื่มนมแพะทุกวันขอรับ”