ชิงหลิงที่เห็นเขายอมมาง่ายๆ ก็เป่าปากอย่างหงุดหงิด
“นอนได้แล้วใช่หรือไม่” เมื่อจ้าวเยี่ยนหันมานางก็ยิ้มให้เขา แล้วบีบไปที่จมูกน้อยๆ อย่างมันเขี้ยว
“หากลูกหลับแล้ว เจ้าก็กลับไปห้องของเจ้า” นางขยับปากพูดและทำไม้ทำมือบอกกับเจ๋อหยวน
“เหอะ” เขาไม่พูดสิ่งใดต่อ แต่นอนลงที่เดิมที่เขานอนเมื่อคืน
“ท่านแม่ ท่านเล่านิทานด้วยขอรับ เมื่อคืนข้าก็ไม่ได้ฟัง” จ้าวเยี่ยนซุกเข้าอกของนาง ท่าทางของเขาเช่นนี้นางจะขัดใจได้อย่างไรเล่า หัวใจของนางอ่อนระทวยไปหมดแล้ว
ชิงหลิงนางจึงเล่าเรื่องไซอิ๋ว เพราะมันมีหลายตอนดี อีกอย่างต่อให้เล่าทุกวันก็คงจะไม่จบง่ายๆ
จ้าวเจ๋อหยวนนอนฟังนางเล่าสิ่งที่เรียกว่านิทานให้บุตรชายฟังอย่างไม่อยากเชื่อหู
“เจ้าไปเอาเรื่องเช่นนี้มาจากที่ใด” เมื่อจ้าวเยี่ยนหลับไปแล้ว เขาก็เอ่ยถามเรื่องที่สงสัยขึ้นมา
“เหตุใดข้าต้องบอกท่าน กลับไปที่ห้องของท่านได้แล้ว” ชิงหลิงถลึงตามองเจ๋อหยวนอย่างไม่สบ
