เขาไม่คิดว่านางจะคือชิงหลิงสตรีอ้วนไร้ยางร้ายที่เขาเคยได้ยิน ยิ่งคิดว่าเขาคิดอยากจะแต่งนางเข้าจวนก็ภายในอกก็สะท้านออกมาไม่ได้ ยิ่งเห็นสายตาของสหายเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดเรื่องใหญ่เสียแล้ว
“ใช่ นางเป็นภรรยาข้า แล้วเหตุใดเจ้าถึงปล่อยผมเช่นนี้”
จ้าวเจ๋อหยวนมองชิงหลิงอย่างมีโทสะ ก่อนที่เขาจะถอดเสื้อคลุมของตน คลุมหัวของนางไว้ แล้วพาเขาไปในห้อง
“รอข้าสักครู่” เขาหันไปบอกฟู่จิ้งก่อนจะหายเข้าไปในห้องกับชิงหลิง
“ข้าตายแน่” ฟู่จิ้งนั่งลงที่เก้าอี้อย่างหมดแรง
“ท่านเป็นบ้าอันใด” ชิงหลิงสลัดหลุดจากเสื้อคลุมก็มองจ้าวเจ๋อหยวนอย่างไม่สบอารมณ์
นางอุตส่าห์รับแขกให้เขาอย่างดี ไม่รู้ว่าจะมาโมโหนางด้วยเรื่องอันใด
“หลิงหลิง เจ้าอยากให้ข้าโมโหจนตายใช่หรือไม่” เขามองสภาพของนางอย่างไม่สบอารมณ์ นางไม่รู้เลยหรือว่าการที่ปล่อยผมเช่นนี้ต่อหน้าบุรุษอื่นมันไม่ถูกต้อง
“ข้าทำอันใด” ชิงหลิงเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
จ้
