ตอนนี้แม่ดูเครียดมาก ไม่รู้แม่เครียดที่ฉันเปิดใจให้ไทม์ หรือเครียดที่พ่อโกรธ
“ทำไมเหรอน้ำหวาน หมอนายไม่เคยงอนเหรอ?” ป้าเมย์ถามสงสัย ก่อนจะหันไปมองหน้าทุกคนงง ๆ
เพราะตอนนี้แม่ฉัน กำลังเดินไปมารอบห้อง
“ไม่เคยน่ะสิ หมอนายไม่เคยโกรธฉันเลย กับลูกนี่แตะต้องไม่ได้ตั้งแต่ไหนแต่ไร โดยเฉพาะลูกสาวนาง แล้วเมื่อกี้ฉันโมโหจริง ๆ ไม่เคยฟิวส์ขาดขนาดนี้ มันหยุดมือไม่ได้ เฮ้อ!”
อยากสมน้ำหน้า... แต่กลัวบาป
“แล้วแม่… จะให้ปั่นช่วยง้อยังไงคะ” แม่หยุดเดิน แล้วเอามือกอดอกมองฉันเซ็ง ๆ
“ก็ไปคุยกับพ่อไง โอ้ย... เพราะน้ำปั่นเลยนะ แม่ทำตัวไม่ถูก ไม่เคยมีโมเม้นนี้ ไม่รู้จะเริ่มง้อยังไง”
จะมีโมเม้นนี้ได้ไง ก็พ่อฉันยอมมาตลอด ยอม ยอม และยอม ถึงแม่ฉันจะเอาเเต่ใจ หัวร้อนแค่ไหน พ่อฉันก็ยอม!
“ก็แม่ใจร้าย พ่อใจดี เข้ากันไม่ค่อยได้นิคะ” ฉันพูดไปตามความจริง ทำแม่ถึงกลับควันออกหู
“น้ำปั่น!” นี่ไงพูดไม่ทันขาดคำ
“ค่า โอเ
