“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ…” ผมก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว แต่น้ำปั่น… เธอดันก้าวตามมาด้วย!
อดทน อดทน อดทน!
“ป่าวค่ะ ทำงานก่อนนะ” ผมพยายามหลบเธอ จะเดินไปที่โต๊ะทำงาน แต่เธอก็ก้าวมาขวางผมไว้อีก!
“ไม่เห็นเหมือนนายคนเดิมเลย... เป็นอะไร หรือฉันไม่อร่อยเท่าคนอื่น?”
โคตรอร่อยเลยล่ะ! ผมนี่อยากจัดยันเช้า แต่ทำไงได้ ผมทำไม่ลงจริง ๆ ผมเคยระบายอารมณ์กับผู้หญิงคนอื่นมาเยอะ แต่กับผู้หญิงที่ผมรัก ผมอยากทะนุถนอมเธอไว้ ผมกลัวเธอเจ็บ กลัวเธอรู้สึกไม่ดี ผมกลัวไปหมดเลย
“ยังไม่ถึงเวลาค่ะ แต่งงานก่อนนะคะ” ผมโอบแก้มน้ำปั่นเบา ๆ แล้วรีบเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานทันที
และน้ำปั่นก็เดินมานั่งตักผมอีก!
ตาย... กูไม่เคยอดทน และรู้สึกทรมาน เท่านี้มาก่อน แถมตอนนี้เธอเริ่มกอดคอ แล้วจ้องผมตาเป็นประกายอีก
จนคอผมมันแห้งขึ้นมาชั่วขณะ... อยากจะจับเธอนอนลงบนโต๊ะทำงาน แล้วจัดหนักให้สาสม
แต่กูทำไม่ได้! ได้แต่โอบเอวเธอไว้ และโน้มเข
