แอบรักเลขาตัวแสบ

ซื้อกิน

"ซื้อกินหรอค่ะ"

แก้มหอมตาโต

"ใช่สิค่ะคุณแก้มหอม สมัยนี้ผู้หญิงเขาซื้อกินเยอะแยะ ไม่ต้องมีเป็นตัวเป็นตนก็ได้ค่ะไม่ปวดหัวดี"

"ว้าววว...คุณนาเดียเปิดโลกให้หอมมากเลยนะคะ"

แก้มหอมทำตาเเวววาว การันต์รีบส่ง สัญญาณให้มิสเตอร์หวังจัดการคนของเข้าซะ ก่อนที่เลขาของเขาจะใจแตกมากไปกว่านี้

"นาเดียคุณก็ไปแนะนำยังงั้นได้ครับ"

มิสเตอร์หวังก็พูดได้ไม่เต็มเสียงนัก

"ทำไมจะไม่ได้ค่ะ สามีถ้ามันไม่ดีไม่ต้องมี

ก็ได้ค่ะ"

มิสเตอร์หวังแอบกลืนน้ำลายลงคอ

"ตัวใครตัวมันครับงานนี้"เขากระซิบกับการันต์ ว่าช่วยได้แค่นี้ไม่งั้นเขาจะซวยไปด้วย

"ว่าแต่เขาไปซื้อกินกันที่ไหนหรอค่ะ"

แก้มหอมถามนาเดีย

"เอาหูมาค่ะ"

นาเดียกระซิบบอกแก้มหอม ระหว่างฟังนาเดียตาแก้มหอมก็เป็นประกายทันที

"ขอบคุณนะคะคุณนาเดียที่บอกบุญให้"

แก้มหอมเอ่ยขึ้นแล้วหัวเราะคิกคัก

การันต์เริ่มใจไม่ดี กลัวแก้มหอมเอาจริง

"ว่าเเต่คุณหวังจะอยู่ไทยนานไมครับรอบนี้"การันต์รีบเปลี่ยนเรื่อง

"นาจะประมาณครึ่งเดือนครับ กะจะเคลียร์ธุระให้เสร็จทีเดียว"

"ครึงเดือนดีเลยค่ะ เดียวหอมโทรหาคุณนาเดียนะคะ"

"ยินดีเลยค่ะคุณหอม"

แล้วสองสาวก็ชนแก้วกันนัวเลย

"คุณดูคนของคุณไว้ให้ดีนะมิสเตอร์หวัง"

"ผมจะพยายามครับ"

มิสเตอร์หวังเองก็กลัวเหมือนกัน เขากับนาเดียเกินเลยคำว่าเลขากับเจ้านายแล้ว

ตอนเเรกเขาก็แค่เล่นๆแต่ดันหลงรักเลขาเข้าจริงแถมล่าสุดนาเดียจับได้ว่าเขาอยู่

กับคู่ขาคนเก่า เลยงานเข้ามาถึงตอนนี้เธอไม่ยอมให้เขาถูกเนื้อต้องตัวเลย แถมขู่ว่าถ้าไม่ทำตามข้อตกลงของเธอ เธอจะทิ้งเขาไป มิสเตอร์หวังเลยต้องยอมทุกอย่าง

"คุณนาเดียค่ะ เราไปหาเต๊าะหนุ่มๆที่ บาร์ค็อกเทล กันดีกว่าค่ะ"

การันต์กับมิสเตอร์หวังได้ยินแบบนั้น

มองหน้ากัน

"ไปสิค่ะดีเหมือนกัน ขอตัวสักครู่นะคะหนุ่มๆ"

นาเดียกล่าว แล้วก็พากันเดินออกไปกับแก้มหอม

"เอาไงดีคุณหวัง"

"ผมก็ไม่รู้ ตอนนี้ผมขัดใจเธอไม่ได้ด้วย

เธอขู่จะหนีผมอย่างเดียวเลย"

มิสเตอร์หวังพูดอย่างหมดหวัง

"คุณไงคุณการันต์เขาเป็นเลขาคุณ เขาต้องฟังคุณอยู่แล้ว"

มิสเตอร์หวังพูดขึ้นอย่างมีความหวังอีกครั้ง

"คุณไม่รู้อะไร แก้มหอมถ้าเมาแล้วอะไรก็เอาเธอไม่อยู่"

ทั้งสองได้แต่นั้งมองสองสาวอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆทำได้แค่สาดเหล้าลงคอ เพื่อดับความฟุ้งซ่านของตัวเอง ดีแค่ว่าสถานที่แบบนี้ไม่ค่อยมีพวกกะเลวกะลาดสัก

เท่าไหร่

สักพักมีหนุ่มเดินเข้าไปหาสองสาว

การันต์กับมิสเตอร์หวังจองมองตาเขม่ง

ว่าจุดมุ่งหมายของไอหนุ่มนั้นคือคนไหน

มันยืนอยู่ข้างนาเดียแต่มันส่งสายตาหวานช่ำมาให้เลขาของเขา

การันต์ลุกขึ้นทันทีเขาเดินตรงเข้าไปหา

สองสาวทันที

"ผมว่ากลับโต๊ะกันได้เเล้วนะครับ ดูเหมือนพวกคุณจะเมามากแล้ว"

การันต์เอ่ยเสียงเข้ม

"หอมยังไม่เมาค่ะ ยังได้อีเยอะ"

แก้มหอมพูดขึ้น

"ชื่อแก้มหอมหรอครับ"

ไอหนุ่มหน้าอ่อนนั้นพูดขึ้น

"แก้มหน้าจะหอมสมชื่อนะครับ"

ไอหนุ่มมาใหม่ยังพูดต่อ

"กรุณามีมารยาทนิดนึงนะครับเธอมากับผม"

การันต์พูดขึ้นและจองตาหนุ่มคู่กรณี

อย่างเอาเรื่อง มิสเตอร์หวังเห็นท่าไม่ดีรีบเดินเขามาสมทบ

ไอหนุ่มนั้นเห็นแววตาการันต์แล้ว ไม่เสี่ยงดีกว่า

"ขอโทษครับ"

เอ่ยเสร็จก็รีบเดินออกไปทันที

"คุณเมาแล้วนะแก้มหอม"

"เมาก็ไม่เห็นเป็นไรนิค่ะ พรุ่งนี้วันหยุดอยู่แล้ว"เธอพูดขึ้น

"อย่าดือนะแก้มหอม"

"กลับโต๊ะกันก่อนก็ได้ค่ะคุณแก้มหอม"

นาเดียช่วยพูด

"ก็ได้ค่ะ"

แก้มหอมตอบ เธอขยับลงจากเก้าอี้ก็เซทันที การันต์รีบเข้าไปประคองทันที

"ไหวไมแก้มหอม"

"ไม่ไหวแล้วค่ะ...คุณพาหอมกลับโต๊ะหน่อย"

แก้มหอมเอาหน้าซุกเขาอกเขาอย่างต้องการที่พึ่ง การันต์แอบยิ้มกับการกระทำของเธอ เขาชอบเวลาที่เธอเป็นแบบนี้

เขาถึงไม่ปล่อยให้เธอไปเมากับใคร เขาไม่อย่ากให้เธอไปทำแบบนี้กับใคร อยาก

ให้ทำกับเขาคนเดียว เขาพาเธอกลับมาที่โต๊ะ มิสเตอร์หวังก็พานาเดียมานั้งลงข้างๆกัน สภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่

การันถอดเสื้อแจ็คเก็ตเอามาใส่คลุม

ให้แก้มหอม ข้างบนก็โชว์ข้างล้างก็สั่น

(ชุดบ้าอะไรว่ะ)

การันต์บ่นในใจ

"หอมไม่หนาวสักหน่อย"

แก้มหอมดึงออก

เขาจับแขนเธอใส่เข้าไปในแขนเสื้อ

"ใส่ไว้แก้มหอม"

"ก็ได้ค่าาา.."

เธอยืนหน้าเข้าไปขอบคุณใกล้ๆหน้าเขา

หน้าหวานๆ แก้มแดงๆ ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ปากแดงระเรื่อมันชั่งยั่วยวน

เขาเหลือเกิน

"ผมว่าวันนี้พวกเรากลับกันก่อนดีกว่าครับ

ดูท่าสาวๆจะไม่ไหวแล้ว"

มิสเตอร์หวังพูดขึ้น

"ก็ดีครับ"

ต่างคนต่างประคองคนของตัวเองลุกขึ้น

"แล้วเจอกันใหม่นะคะ มิสเตอร์หวัง

คุณนาเดีย"

แก้มหอมเอ่นขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยานครางมากกว่าปกติ

"ได้เลยค่ะคุณหอมแล้วเจอกันนะคะ"

แล้วทุกคนก็แยกยายกันกลับบ้าน

การันต์พาแก้มหอมมาขึ้นรถ

"เป็นไงมั่งหอมไหวไม"

การันต์ถามขึ้นหลังจากพาเธอมานั้งในรถแล้ว

"งื้อออ...หอมลืมตาไม่ได้เลยค่ะเวียนหัวไปหมดเลย"

แก้มหอมบอกในขณะที่นั้งพิงอยู่ที่เบาะรถ

"คุณนี้มันน่าตีจริงๆเลยนะ"

พูดพร้อมกับสตาร์ทรถขับออกไป

"ใช่สิ...หอมมันไม่ได้น่ารักเหมือนคนอื่นนิ

กับผู้หญิงคนอื่นคุณก็ชมเขาหมดที่กับหอมมีแต่ดุๆๆๆแล้วก็ดุ"

"คุณรู้ได้ไงว่าคุณไม่น่ารัก"

"ถ้าหอมน่ารักคุณก็รักหอมไปแล้วสิ นี้อะไรมีแต่ใช้งาน แฟนหอมก็ไม่มี"

การันต์เงียบไป

"คุณพูดอะไรออกมารู้ตัวหรือป่าวหอม"

เขาพูดขึ้น

"รู้ตัวค่ะ หอมบอกถ้าหอมน่ารัก คุณก็รักหอมไปแล้วสิอยู่กับคุณมาตั้งสี่ห้าปี ต่อไปนี้หอมจะเดินหน้าหาผู้อย่างเดียวเลย"

"แล้วคุณรู้ได้ไงว่าผมไม่รักคุณ"

"ท่านประธานไม่ต้องปลอบใจหอมหรอกค่ะไม่รักก็คือไม่รักความรักมันบังคับกันไม่ได้ เหมือนหอมคนมาจีบก็ตั้งเยอะแยะแต่ทำไมหอมถึงไม่ชอบใครสักที ฮื้ออๆๆ"

การันต์แอบยิ้มอยู่คนเดียว

"ถึงแล้วแก้มหอม"

"ถึงไหนค่ะ"

"ถึงคอนโดผมไง คุณก็นอนนี้แหละพรุ่งนี้วันหยุดคุณจะตื่นกี่โมงก็ได้"

"แล้วทำไมไม่ไปส่งหอมที่คอนโดละคะ

คนที่อยากนอนกับคุณเยอะแยะ"

"เฮ้ออ...ไปเร็วดึกแล้ว"

เขาประคองกอดเธอขึ้นมาจนถึงห้อง

กอดแบบกอดจริงๆ เธอยืนเอาหน้าซบอกเขาอยู่ตลอด ส่วนเขาก็ต้องกอดเธอไว้กลัวเธอล้ม ตัวเธอก็หอมยั่วยวนเขาเหลือเกิน

"หอมถึงแล้ว"

เขาเรียกเธอ

"ขอบคุณนะคะที่ดูแลหอม"

เธอเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา ในขณะที่หน้าเธอยังอยู่ที่อกเขา การันต์มองหน้าหวานนั้นอย่างหลงไหล แก้มหอมยก

เเขนขึ้นกอดเอวเขาไว้ทั้งสองข้าง

"หอมคุณทำอะไรอยู่รู้หรือเปล่า"

การันต์ถามขึ้น

"รู้สิค่ะ หอมทำงานกับคุณมานานแค่จะกอดขอบคุณก็ยังไม่ได้หรอค่ะ หอมกอดกับเพื่อนผู้ชายออกบ่อยไม่เห็นมีใครคิดเล็กคิดน้อยเหมือนคุณเลย"

แก้มหอมทำปากยื้นอย่างขัดใจ