แอบรักเลขาตัวแสบ

จูบแรก

"หอมไม่กอดแล้วก็ได้..ชิ"

แก้มหอมคลายอ้อมแขนออก พร้อมกลับ

เสียหลักเซถอยหลัง การันต์รวบเอวบางไว้ให้แน่นกว่าเดิม

"ปล่อยหอมนะ"

"อยากกอดผมไม่ใช้หรอ"

"ตอนนี้ไม่อยากกอดแล้ว ปล่อยหอม"

เธอพยายามดิ้น มือบางพลักอกเขาเพื่อให้เขาปล่อย แต่เขากับไม่รู้สึกรู้สาอะไร

เป็นเธอเองที่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเวียนหัว ทำให้ต้องทิ้งตัวเอาหน้าซบลงไปบนอกเขาเหมือนเดิม

"ฮื้อออๆๆ..เวียนหัวชะมัด"

เธอบ่นพรึมพรัมอยู่ที่อกเขา

"ก็อย่าดิ้นสิ"

"คุณก็ปล่อยหอมสิ"

เธอเงยหน้าขึ้น ขณะที่ตัวยังอยู่ในอ้อม

แขนแข็งแรงของเขา การันต์มองสบตาคู่สวยนั้น ทันใดนั้นเขาก็ก้มลงไปจูบปากบางอย่างดูดดื่ม แก้มหอมหลับตาลงรับรสสัมผัสจากเขาอย่างลืมตัว

"อืมมม..."เธอครางออกมาโดยไม่รู้ตัว สองแขนโอบกอดเขาไว้อย่างลืมตัว

นานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีทุกอย่างก็ตก

อยู่ในความเงียบสงบ การันต์รับรู้ถึง

ความผิดปกติเขาถอดริมฝีปากออก มองคนในอ้อมแขน

"ไม่นะ...นี้เธอหลับหรอแก้มหอม นี้มันจูบเเรกของเรานะยายตัวแสบ"

การันต์บ่นอย่างเอ็นดู เขาอุ้มเธอไปนอนที่เตียงในห้องที่เธอเคยนอนคราวที่แล้ว

มีเสียงกรนน้อยๆ บ่งบอกว่าเธอกำลังหลับสบาย

"ไม่เคยมีใครทำให้ฉันเสียเซลฟ์ได้ขนาดนี้เลยแก้มหอม"

การันต์นั้งมองใบหน้าหวานอย่างหลงไหล

เขาก้มลงไปจูบหน้าผากมนเบาๆ อย่างอดใจไม่ไหว

"เอาไว้ฉันจะคิดบัญชีกับเธอทีหลังก็แล้วกัน"เขาห่มผ้าให้เธอแล้วก็เดินกลับห้องตัวเองไป

เช้าวันต่อมา...

แก้มหอมตื่นขึ้นมาด้วยความปวดหัวและเวียนหัว เธอลุกขึ้นนั้งมองไปรอบๆ

"คุณคอนโดคุณการันต์"

เธอพูดกับตัวเอง ก้มสำรวจตัวเองยังอยู่ในชุดเดิม เมื่อคืนเธอเมาท่านประธานก็พาเธอกลับมาที่นี้ แก้มหอมคิดทบทวน

แล้วว...แก้มหอมทำตาโตยกมือขึ้นจับริมฝีปากตัวเอง

"เมื่อคืนคุณการันต์เขาจูบเราหรอ เรื่องจริงหรือเราแค่ฝันไป"

แก้มหอมพูดคนเดียว

"เขาจะมาจูบเราทำไมบ้าไปแล้วแก้มหอม แกฝันไปเองแน่ๆ โอ้ยยย..ปวดหัว"

เธอยกมือกุมขมับ

"ชั่งเถอะเราเพ้อเจ้อไปเองแหละยิ่งคิดยิ่งปวดหัว"

เธอลุกไปเข้าห้องน้ำ เรียบร้อยแล้วก็เดินออกไปส่องดูข้างนอก พอเปิดประตูออก

ก็มีกลิ่นหอมลอยมาแต่ไกล เธอเดินไปที่

ครัวพบการันต์กำลังขะมักเขม้นกับการทำอาหารอยู่หน้าเคาน์เตอร์

"ท่านประธานทำอะไรค่ะ"

เธอถามขึ้น

"ตื่นแล้วหรอครับ"

เขาหันมายืนพิงเคาน์เตอร์มองมาที่เธอ

พอเห็นหน้าเขาเธอก็คิดไปถึงความฝันที่เจาจูบเธอหน้าก็แดงขึ้นมาทันที

"เออ..ตื่นแล้วค่ะ"

"คุณเป็นไรหรือป่าว ทำไมหน้าแดงๆ"

การันต์พูดพร้อมกับจะเกินเข้าไปดูเธอ

ใกล้ๆว่าตัวร้อนหรือเปล่า แต่แก้มหอม

รีบถอยหลังออก

"เออ..ไม่ค่ะ หอมไม่ได้เป็นอะไร"

เธอพูดขึ้นพยายามบังคับตัวเองให้ปกติที่สุด การันต์ขมวดคิ้ว

"คุณแน่ใจนะแก้มหอม"

"แน่ใจค่ะ เออ..หอมขอตัวกลับเลยนะคะ"

แก้มหอมพูดขึ้น

"เดี๋ยวผมไปส่ง"

"ไม่เป็นไรค่ะ หอมกลับเองได้"

"แก้มหอม เดี๋ยวผมไปส่ง"

"แต่..หอมอยากอาบน้ำแล้วนิค่ะ เหนียวตัวไปหมดเเล้ว"

เธอพูดขึ้น

"คุณก็อาบที่นี้แหละ ท่านข้าวเช้าเสร็จผม

มีเรื่องงานจะคุยด้วย"

"งานหรอค่ะ"

แก้มหอมเหลือบตามองบน

"เจ้านายขาาา นี้มันวันเสาร์นะคะ"

"เดี๋ยวผมให้ โบนัสพิเศษ"

"จริงหรอค่ะ งั้นโอเคเลยค่ะ"

"คุณนี้ไม่ค่อยงกเลยนะ"

"ท่านประธานค่ะ ยังมีโลกกว้างที่รอให้หอมใช้เงินเปิดออกไปอยู่นะคะ มีเงินเท่ากับความสุขค่ะ"

การันต์สายหัว

แก้มหอมกำลังจะหันหลังกลับเข้าห้อง

แต่นึกได้ว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน

"แต่...หอมไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนแล้วจะอาบ

น้ำยังไงค่ะ"

"เสื้อผ้าผมคุณไปเลือกเอาได้เลย"

"เสื้อผ้าคุณ มันมีแบบที่หอมใส่ได้ด้วยหรอค่ะ แล้วอีกอย่าง เออ..."

"ใส่ไปเถอะน้าาา ข้างในไม่ใส่ก็ได้ผมไม่

ถือ"

"ห๊ะ..คุณไม่ถือแต่หอมถือค่ะ หอมอยู่ไม่ได้หรอกจะไม่ใส่ก็ไม่ได้จะใส่อันเก่าก็ไม่

ไหวสรุปแล้วหอมกลับดีกว่า"

"คุณต้องกินข้าวกับผมก่อน"

"เฮ้อออ...ก็ได้ค่ะ งั้นกินก่อนหอมค่อยกลับ"

แก้มหอมลากเก้าอี้ออกนั้งรอเขาเพื่อที่จะได้กินข้าวให้มันเสร็จๆไป

การันต์เห็นแบบนั้นเขาหันกลับมามอง

เธอด้วยสายตาที่อยากจะคาดเดาได้

"ไปอาบน้ำแล้วค่อยมากินข้าวครับ

คุณแก้มหอม"

"ก็หอมบอกแล้วไงคะ ว่าไม่ได้ เสร็จยังค่ะ

จะได้รีบกินรีบกลับ"

"หรือคุณจะให้ผมอาบให้"

เขาพูดพร้อมกับย่างสามขุมเข้ามาหาเธอ

ด้วยใบหน้าที่จริงจัง แก้มหอมรีบลุกขึ้น

"อาบค่ะหอมไปอาบเดี๋ยวนี้เลย"

พูดเสร็จเธอก็วิ่งเข้าห้องไป การันต์มองตามยิ้มๆกลับไปหน้าเตาต่อ

หลังอาบน้ำเสร็จแก้มหอมค่อยๆแง้มประตูเอาหัวโผล่ออกมาก่อน เธอเห็นการันต์กำลังนั้งจิ้มไอแพดอยู่

เธอรีบวิ่งปู๊ดออกจากห้องนอนเธอไปที่ห้องแต่งตัวของเขาทันทีด้วยทั้งตัวพันผ้าเช็ดตัวไว้ผืนเดียว ก็ในห้องนั้นไม่มีอะไรที่เธอจะใส่ได้เลย นอกจากผ้าเช็ดตัว เมื่อกี้เธอก็รีบจนลืมเข้ามาเอาเสื้อผ้าในห้องของเขาก่อน

การันต์ที่ว่าก้มมองไอแพดนั้งอมยิ้ม เข้าเห็นทุกกระทำของเธอผ่านภาพสะท้อนกระจกเงาพอดี

สักพักแก้มหอมก็เดินออกมากับชุด เสื้อยืดสีดำที่ยาวจนไม้ต้องใส่กางเกงก็ได้ กับกางเกงกีฬาของเขา ที่เธอใช้เชือกรัดปมไว้แน่น และใช้ผ้าเช็ดตัวคลุมไหล่ไว้

กันโป็เพราะเธอไม่ได้ใส่ชุดชั้นใน

การันต์เห็นเธอเขาก็อดขำไม่ได้

"ไม่ต้องมาหัวเราะหอมนะ"

"มากินข้าวเถอะเย็นหมดแล้ว"

เขาเปลี่ยนเรื่อง

แก้มหอมเดินมานั้งที่เก้าอี้ ที่มีถ้วยข้าวต้มว่างอยู่

"อืมม..หอมจังเลยค่ะ"

เธอพูดด้วยแววตาเป็นประกาย

การันต์ได้แต่นั้งยิ้มกับการกระทำของเธอ

แก้มหอมตักข้าวต้มเข้าปาก เขียวแก้มตุ่ย

"อืมมมม...หอมคงหิวมากจริงๆ"

"จะบอกว่าผมทำอร่อยก็ไม่มีใครว่าหรอก"

การันต์พูดอย่างรู้ทัน

"ค่าาา...อร่อยก็อร่อย"

แล้วทั้งสองก็นั้งกินข้าวต้มจนหมดถ้วย

"อิ่มมากเลย ขอบคุณนะคะเป็นบุญของหอมจริงๆวันนี้ท่านประธานทำข้าวต้มให้กิน"

"ประชด"

"เปล่าค่าาา..มาค่ะเดียวหอมเอาจานไปล้างให้"

พูดเสร็จแก้มหอมก็เก็บโต๊ะเก็บจานให้เรียบร้อย การันต์ย้ายจากโต๊ะกินข้าวไปนั้งที่โซฟาริมกระจกบานใหญ่ที่มอง

ออกไปจะเห็นวิวเมืองที่มีแต่ตึกเรียงรายกันเต็มไปหมด

"มาค่ะหอมพร้อมแล้ว มีอะไรให้หอมช่วยค่ะ"

แก้มหอมตามมานั้งโซฟาข้างๆเขา

เขาเลื่อนโน๊ตบุ๊คของเขาไปข้างหน้าแก้มหอม

"คุณช่วยดูให้หน่อยว่ามีอะไรผิดพลาด

หรือเปล่า"

แก้มหอมหรี่ตามอง แล้วก็ขยับลงไป

นั้งกับพื้น เพื่อให้สะดวกในการมองจอคอม ทั้งคู่นั้งทำงานและแก้ไขงานกันไปจนเวลาร่วงเลยไปนายพอสมควร

"อึมมม...เสร็จสักที"

แก้มหอมบิดไล่ความเมื่อย การันต์

นั้งมองเลขาด้วยความเอ็นดู ถ้ามีเรื่องงานมาเกี่ยวข้องเลขาของเขาจะจริงจัง

ขึ้นมาทันที่