แอบรักเลขาตัวแสบ

ใจหวิว

"หอมขอพักสายตา 5 นาทีนะคะ"

แก้มหอมคานขึ้นไปนั้งบนโฟาแล้วเอา

หมอนอิงมากกอดไว้

ไลน์

ไลน์

ไลน์

เสียงข้อความโทรศัพท์แก้มหอมดังขึ้น

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่าน

ไอกรณ์ : หอมวันนี้วันหยุดไปเที่ยวกัน

ไอกรณ์ : ตอบกูด้วย

ไอกรณ์ : ถ้าไม่ตอบกูบุกถึงคอนโดมึงแน่

แก้มหอม : เออ..กำลังตอบอยู่

แก้มหอม : เที่ยวไหนอ่ะ

ไอกรณ์ : ผับxxx ไปกัน เจอกัน 1 ทุ่ม

แก้มหอม : ขอดูก่อน

ไอกรณ์ : ถ้าไม่มาพวกกูบุกถึงห้องเลยนะโว้ย

แก้มหอม : กูไม่ว่างเหมือนพวกมึงนะโว้ย

ไอกรณ์ : ไม่รูแหละ กูจะรอแล้วเจอกัน

การันต์ชำเลืองตามองที่เห็นแก้มหอมตอบข้อความอย่างตั้งอกตั้งใจ

ช่วงนี้เขาไม่อยากปล่อยให้เธอ คาดสายตาเลย

แก้มหอมวางโทรศัพท์ลงแล้วก็ค่อยๆ เลื้อยลงนอนที่โซฟาตัวใหญ่ แล้วก็หลับไปในที่สุด

การันต์ที่ยังนั้งเช็คงานบนไอแพดอยู่หันไปมองเลขาสาวที่ตอนนี้เข้าสู่ห่วงนิทรา

ไปเเล้ว เขาวางไอแพดลงแล้วเดินไปหยิบ

ผ้ามาห่มให้

"หมดฤทธิ์แล้วสินะ ตอนหลับก็เหมือน

แมวน้อยเชื่องๆตัวหนึ่ง"

การันต์มองด้วยความเอ็นดู แล้วเขาก็กลับไปนั้งทำงานต่อ

แก้มหอมขยับตัวตื่นขึ้น พบว่าบนตัวมีผ้าห่มผืนใหญ่ห่มอยู่

"ตื่นแล้วหรอ"

การันต์ถามขึ้น

"โห้..อย่าบอกนะคะว่ายังทำงานไม่เสร็จ"

"เหลืออีกนิดหน่อย ว่าแต่คุณหิวหรือยัง"

"ก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกันค่ะ"

"ในตู้พอมีของกิน คุณไปหาอะไรรองท้องก่อน"

เเก้มหอมเดินไปเปิดตู้เย็นตัวใหญ่

"ว้าววว...อันนี้มันเกินคำว่าพอมีไปเยอะเลยนะคะ แบบนี้ให้อยู่เป็นอาทิตย์ยังได้"

แก้มหอมพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น

การันต์ส่ายหน้ากับความเห็นแก่กินของเธอ

สักพักเธอก็เดินกลับมาพร้อมกับกาแฟสองถ้วยและขนมคุกกี้อีก1จาน

"แกแฟมาแล้วค่าา นี้ค่ะของท่านประธาน"

เธอว่างกาแฟไว้ข้างหน้าชายหนุ่ม

"ขอบคุณครับ"

"ส่วนคุกกี้ของหอม ว่าแต่คุณไม่ชอบทาน

คุกกี้แต่คุณมีคุกกี้ในตู้เยอะเลยนะคะ"

"ไม่ชอบกิน ก็ไม่ได้หมายความว่าจะซื้อไม่ได้นิ"

"ก็ใช้ค่ะ แต่ด้วยเหตุและผลมัน ขัดแย้งกันโดยสิ้นเชิงนี้ค่ะ แต่ก็ชั่งเถอะค่ะ หอม

เข้าใจสาวๆของท่านประธานเยอะอยู่แล้ว"

พูดเสร็จเธอหยิบคุกกี้เจ้าปาก เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

"เกี่ยวอะไรกับสาวๆ"

การันต์ถามขึ้น

"ก็หมายถึงว่าคุณนะซื้อคุกกี้มาไว้ให้

บรรดาสาวๆของคุณไงค่ะ"

"ผมไม่เคยพาพู้หญิงคนไหนมานอนที่นี้

ยกเว้นคุณ"

การันต์พูดพร้อมกับมองจ้องหน้าเธอ

แก้มหอมมองเห็นอะไรบ่างอย่างในแววตา

ของเขา แต่เธอก็ไม่รู้ว่าอะไร

"เออ..ก็ใช่ไงค่ะ หอมเป็นเลขาไม่ใช่สาวๆของคุณสักหน่อย"

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

การันต์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

(คุณพิมรดา)ก่อนจะกดรับสาย

[การันต์: ครับแม่]

[คุณพิมรดา : ตาการันต์วันนี้มาทานข้าวกับแม่หน่อยนะ แม่มีใครแนะนำให้รู้จักด้วย]

[การันต์ : เปิดมาแบบนี้ผมชักไม่อยากไปแล้วสิครับ]

[คุณพิมรดา : ถ้าไม่มาแกจะเสียใจวันนี้แม่นัดกับป้าฤดีหนูปลายฟ้าก็มาด้วย แกจำหนูปลายฟ้าได้ไม ที่เมือก่อนแกแอบชอบเขานะ]

[การันต์ : แม่ครับนั้นมันเรื่องตั้งแต่สมัยเด็กๆแล้วนะครับ]

[คุณพิมรดา : ไม่รูแหละแม่นัดเพื่อนแม่ไว้แล้วแกห้าวเบี้ยวแม่เด็ดขาด]

[การันต์ : แม่ครับเรื่องนี้ผมเคยคุยกับแม่แล้วไง เราตกลงกันแล้วนะครับ]

[คุณพิมรดา : ก็แค่มาทำความรู้จักกันไว้

ก็ไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อย ตอนนี้หนูปลายฟ้าเป็นสาวสวยด้วยนะน้องพึ่งจบจากอังกฤษ ไม่รู้แหละเย็นนี้เจอกันที่บ้าน]

ตู๊ดด..ๆๆๆ

พูดเสร็จคุณพิมรดาก็วางสายไปเลย แก้มหอมที่นั้งอยู่ตรงนั้นก็ได้ยินทุกคำ สนทนาแบบไม่ได้ตั้งใจ อยู่ๆก็รู้สึกว่าคุกกี้ที่กินฝืดๆคอแปลกๆ

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วหอมขอกลับคอนโดนะคะ"

แก้มหอมเอ่ยขึ้น

"อืมม..เดียวผมไปส่ง"

"ค่ะ หอมขอยืมเสื้อผ้าคุณไปก่อนนะคะ

เดี๋ยวหอมซักคืนให้"

"ครับ"

เขาตอบกลับสั่นๆตาก็ยังจ้องจอ คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คอยู่ แก้มหอมเก็บถ้วยชามไปล้าง

คอนโดแก้มหอม

"ขอบคุณที่มาส่งหอม หอมขอตัวนะคะ สวัสดีค่ะ"

แก้มหอมขอบคุณการันต์ หลังจากที่เขามาส่งเธอที่คอนโด แล้วเธอก็เดินขึ้นคอนโดไปเลย

การันต์ได้แต่มองตามจนลับสายตาแล้วเขาก็ขับรถออกไป

แก้มหอมมาถึงห้องเธอนั้งลงที่โซฟา รู้สึก

หวิวๆในใจ

(เย็นนี้เขาจะไปกินข้าวกับคนที่เขาแอบรัก..งั้นหรอ)

"พอๆหยุดคิดข้าวหอมเขาเป็นเจ้านาย

เธอเป็นแค่เลขา"

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทักหาเพื่อนทันที

แก้มหอม : เจอกันหนึ่งทุ่มใช่ไม

ไอกรณ์ : ใช่ ให้ฉันไปรับไม

แก้มหอม :ไม่เป็นไรเจอกันที่ร้านเลยแล้วกัน

ไอกรณ์ : โอเคเพื่อนรัก...จุ๊บๆ

แก้มหอมอ่านข้อความจากเพื่อนแล้วก็ส่ายหัวยิ้มๆกับความทะเล้น ของเพื่อน

ผับxxx

แก้มหอมขับรถมาจอดหน้าผับขนาด

ใหญ่ที่ตอนนี้มีผู้คนทยอยเข้าไปด้านในกัน อย่างคึกคัก แต่เธอกับรู้สึกจิตใจห่อเหี่ยวยังไงไม่รู้

"หยุดคิดได้เเล้วแก้มหอม เขาก็ต้องมี

ชีวิตของเขา แกก็ต้องมีชีวิตของแก ไป

ใช้ชีวิตของแกให้เต็มที"

แก้มหอมพูดกับตัวเองในรถ ก่อนที่จักเปิดประตูก้าวลงรถด้วยความมั่นใจ

วันนี้เธอมาด้วยชุดมินิเดรส เกาะอกรัดรูป

สายคล้องคอ กระโปรงสั้นเหนือเข่า สีดำ ปักเลื่อมระยิบระยับทั้งตัว ประดับด้วยชุดสร้อยคอเส้นเล็กกับต่างหูเข้าชุดกัน

กับรองเท้าส้นสูง เธอเดินเข้าไปด้านใน

สายตาสอดส่องหาไอเพื่อนตัวดีของเธอ

"อยู่ไหนของพวกมันว่ะ"

เธอบ่นคนเดียว คนก็เริ่มมากันเยอะขึ้นเลื่อยๆ หนุ่มๆที่อยู่แถวนั้นต่างก็มองเธอตาเป็นมัน ก็แน่ละสิวันนี้เธอตั้งใจให้ตัวเองสวย..แซ่บที่สุด

"ไอหอมทางนี้"ปกรณ์โบกมือ ส่งสัญญาณให้เธอเห็น

"โอโห..แล้วก็ไปอยู่กันข้างหน้าเลย"

แก้มหอมบ่นเธอพยายามเดินแหวกฝูงชนเข้าไปด้านหน้า

"ว้าวว..วันนี้เพื่อนกูสวยจังว่ะ"

มาถึงปกรณ์ก็เอ่ยปากชมก่อนเลย

"แน่สิ กูก็สวยของกูอยู่แล้ว"

แก้มหอมตอบกลับเพื่อน

"เออๆ มานั้งก่อนมึงกินไรหอมสั่งเลย"

นิพลเอ่ยขึ้น ขยับเก้าอี้ตัวสูงให้แก้มหอมโต๊ะลักษณะเป็นโต๊ะบาร์สูง เพื่อเป็นการ คล่องตัวในการเต้นของนักท่องราตรี

"อะไรก็ได้แต่ขอเเรงหน่อยแล้วกัน"

แก้มหอมบอกนิพล

"ไอนี้...อกหักมารึเปล่าว่ะ"

ปกรณ์เอ่ยถาม

"กูสวยขนาดนี้จะอกหักได้ไง"

"จะไปรู้หรอว่ะ เห็นขอเครื่องดื่มแรงๆ นึกว่าอยากดื่มให้ลืมเธอ"

"พูดมากมีอะไรก็เอามากินกูกินได้หมดแหละ"

แก้มหอมพูดตัดบท นิพลรีบส่งแก้วเหล้า

ให้แก้มหอม

"อ่ะๆกินจะได้ใจเย็น"

แก้มหอมยกพวดเดียวหมด

"เอ้ยยย..เบาดิว่ะ"

นิพลร้องเตือน

"กูเผาหัวโว้ยย"

"เผาหัวสะไฟลุกโชนเชียวมึง"

"พูดมากเอามาอีก"

แก้มหอมยื้นแก้วให้นิพล

"ว่าแต่มากันแค่นี้หรอ"

แก้มหอมถามขึ้น

"เออดิ..ที่เหลือพวกมันก็มีเมียกันหมดแล้ว มีแต่พวกเรานี้แหละโสด มาโว้ยยย

ดื่มให้กับความโสดของพวกเราชนนน.."