"ปล่อยหอม"
"ไม่ครับเราต้องคุยกันให้เข้าใจ"
"พอเถอะค่ะ เเค่นี้คนเขาก็พูดไปทั่วแล้ว"
"ผมไม่สนใครทั้งนั้น"
"แต่หอมสน"
"งั้นกลับไปคุยกันที่บ้าน"
"ไม่ค่ะ ตอนนี้ยังอยุ่ในเวลางาน"
"แก้มหอมผมเป็นเจ้านายและตอนนี้ผมก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นถ้าคุณไม่กลับกับผมตอนนี้ผมก็จะคุยที่นี้"
"ทำไมคุณต้องบังคับหอมด้วย"
"เก็บของแก้มหอม ผมว่าเราน่าจะมีเรื่องต้องคุยกันยาว"
เขาหยิบโทรศัพย์ของเธอใส่ในกระเป๋าเธอที่วางอยู่บนเก้าอี้ และสะพายไว้บนไหร่เขา
"เอามาค่ะหอมสะพายเองได้"
เธอบอกเขา เมื่อเห็นเขาสะพายกระเป๋าไว้บนบ่าของเขา
เขาไม่ฟังเขาจูงมือเธอเดินมาที่ประตู
"ปล่อยหอมก่อนค่ะ หอมเดินเองได้แล้วก็เอากระเป๋ามาให้หอมด้วย"
แก้มหอมฝืนตัวไว้ ถ้าออกไปแบบนี้คนข้างนอกต้องแตกตื่นกันหมดแน่
"คุณจะเดินไปแบบนี้หรือให้ผมอุ้มไป"
เขาทำถ้าจะเดินเข้ามาอุ้มเธอ
"ไม่นะ ไปแบบนี้ก็ได้"
แก้มหอมตอบแบบโกรธๆ ที่ทำอะไรเขาไม่ได้เล
