บทที่ 17 สำนึกเมื่อสาย
เป็นเวลาสายมากแล้วแต่วันนี้ทศรัสมิ์ยังไม่ไปที่บริษัทเหมือนดังปกติ ชายหนุ่มแต่งตัวด้วยชุดสูทภูมิฐานดูเหมือนพร้อมจะไปทำงานแต่กลับมานั่งจ่อมจมอยู่ภายในห้องรับแขกของบ้านและมีสีหน้าเครียดขรึมเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างโดยไม่ยอมแตะกาแฟในแก้วที่แม่บ้านนำมาเสิร์ฟให้นานแล้วจนมันเย็นชืด ป้านิ่มขออนุญาตเขาไปเยี่ยมอณัศยาที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้าซึ่งเขาก็ทำเหมือนไม่รับรู้อย่างเช่นทุกครั้งที่แม่บ้านคนเก่าแก่มารายงานอาการของอณัศยาแก่เขา
ชายหนุ่มรู้สึกชิงชังรังเกียจและแทบไม่อยากรับรู้เรื่องราวที่เกี่ยวกับ เมีย ตัวเอง เพราะมันทำให้เขายิ่งเจ็บแค้นและความเกลียดชังต่อการกระทำของอณัศยานับวันก็ยิ่งฝังแน่นลงในจิตสำนึกของเขา ทว่ายิ่งเขาเกลียดเธอมากเท่าไหร่ก็เหมือนกำลังกายและกำลังใจของเขาก็ยิ่งล้ามากขึ้นเท่านั้น บางครั้งเขาแทบไม่อยากไปที่ทำงานและเดินผ่านห้องรับแขกครั้งใดก็ยังเห
