นายแพทย์เจ้าของไข้วินิจฉัยว่าเธอตั้งครรภ์ได้เกือบสองเดือนซึ่งในห้วงเวลาแห่งความเจ็บปวดและบอบช้ำมีเพียงคนคนเดียวเท่านั้นที่คอยดูแลเธออยู่ไม่ห่างนั่นคือป้านิ่ม แม่บ้านคนเก่าแก่ของบ้านพีรพัชรสกุลที่คอยเฝ้าเธอไม่ห่างและแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนอยู่ทุกวันโดยปราศจากเงาของทศรัสมิ์มาที่โรงพยาบาลแม้เพียงสักครั้งและอณัศยาก็ทำใจอย่างยากลำบากว่าเธอจะไม่เสียใจ หากหลายครั้งหลายหนหญิงสาวก็อดที่จะเหลือบมองประตูห้องพร้อมตั้งความหวังเล็ก ๆ ไม่ได้ว่าอาจมีสักหนที่เมื่อบานประตูเปิดออกเธอจะได้เห็น เขา คนนั้นก้าวเข้ามาซึ่งมันก็ไม่เคยเกิดขึ้นเลย
ย่างเข้าวันที่แปดแล้วอณัศยาก็ยังคงไม่ได้รับอนุญาตจากนายแพทย์ใหญ่ให้กลับบ้านเพราะหมอต้องดูอาการให้แน่ใจว่าเธอกับลูกปลอดภัยและแข็งแรงดีแล้ว หลังจากหมอขึ้นตรวจในตอนสายอณัศยาก็ได้รับคำวินิจฉัยว่าอีกวันสองวันเธออาจจะออกจากโรงพยาบาลได้ หญิงสาวใจชื้นแม้จะยังหวั่นกลัวแต่มันก็ทำให้เธ
