อณัศยาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าตรู่แม้ว่าเมื่อคืนกว่าเธอจะได้นอนก็ดึกดื่นเลยเที่ยงคืนไปแล้วก็ตาม และเธอก็ไม่เห็นเงาของบุรุษผู้ซึ่งครอบครองเป็นเจ้าของเธออย่างสมบูรณ์ภายในห้องหอแห่งนี้เมื่อราตรีที่ผ่านเลย มันทำให้หญิงสาวเริ่มเหน็บหนาวในใจอีกครั้ง
เขาคงไปแล้ว...ทศรัสมิ์ไม่เคยอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้ข้ามวันซึ่งหญิงสาวก็พอจะเข้าใจได้ว่าเขาเองก็คงไม่มีความสุขสักเท่าไหร่กับการที่ต้องฝืนใจอยู่กับคนที่เขาเกลียดชัง ทุกอย่างคงกลับเข้าสู่สภาวะเดิม ๆ แม้ว่าเขาจะแต่งงานกับเธอแล้วก็ตามแต่อณัศยาก็ต้องยอมรับการกระทำทุกอย่างของเขาด้วยความเข้าใจ
เข้าใจว่าทศรัสมิ์ยังต้องการอิสรภาพในชีวิต เข้าใจว่าเขาแต่งงานกับเธอเพราะอยากแก้แค้น เธอไม่มีสิทธิ์ยุ่งเกี่ยวหรือกำหนดชีวิตของเขาได้ หญิงสาวถอนใจด้วยความเหนื่อยล้า นัยน์ตาคู่นั้นรื้นน้ำเมื่อหันไปมองผ้าปูเตียงที่ยับยู่ยี่ข้าง ๆ และอดที่จะนึกถึงบทรักที่พึ่งผันผ่านไปเพียงชั
