“แกอยากพูดเหรอ ได้สิ แต่ห้ามแหกปากเด็ดขาดไม่งั้นฉันฆ่าแกแน่” สีไพรเอามีดจิ้มที่คอก่อนจะปลดเชือกที่มัดปากของดอกหญ้าออก
“ปล่อยเราไปเถอะนะสีไพร ทำไมต้องทำกับเราแบบนี้ด้วย”
“ก็มึงมันมารความรักของกู ถ้าไม่มีมึงพี่เข้มก็ต้องรักกูคนเดียว เพราะมึง เขาถึงไม่รักกู ไม่เอากู”
“ปล่อยหญ้าไปเถอะนะ เรื่องความรัก สีไพรก็รู้ว่ามันบังคับกันไม่ได้ หญ้าเองก็ทำตามที่พ่อแม่ขอให้แต่งงานกับพี่เข้มตอนที่พี่เข้มมาขอก็ไม่กล้าปฏิเสธคำของพ่อแม่ หญ้าไม่ได้แย่งพี่เข้มมาจากสีไพรนะ”
“มึงจะบอกว่ามึงไม่ได้แย่งแต่เขามารักมึงเองอย่างนั้นเหรอ อีดัดจริต พ่อแม่ยกให้ มึงก็ฉีกแข้งฉีกขาแต่งงานให้เขาเอา เอากันจนบ้านสะเทือนทุกวัน เวลามึงคราง รู้ไหมว่ากูอิจฉา เพราะคนที่ต้องคราง คนที่ต้องขย่มอยู่ใต้ร่างกับพี่เข้มจนเสร็จจนน้ำแตกต้องเป็นกู”
“นี่สีไพรแอบมองแอบฟังหญ้ากับพี่เข้มมีอะไรกันเหรอ”
“กูไม่ได้แอบแต่มึงสองคนเอากันลั่นบ้าน ก็เลย
