NAKAPIKIT pa rin ako at hinihintay na bumaon at dumarang sa aking katawan ang spherical na bagay na iyon.
“Miss Rosalie!” Narinig ko ang malakas na pagtawag sa pangalan ko.
Hindi ko iyon pinansin at ngumiti na lamang ako nang mapait at hinihintay ang pagdarang na iyon sa aking katawan pero ilang segundo na ang nakakalipas ay wala akong naramdaman. Dinilat ko ang aking mga mata at nakita ko si ate Sandy sa harapan ko ngayon. Nakadapa siya sa malamig na sahig at nakita ko ang dugo sa paligid niya.
“Ate Sandy!” malakas na tawag ko sa pangalan niya. Napaluhod ako at nakita ko ang pagngiti niya sa akin.
“Nailigtas kita, Miss Rosalie. . . Mabuti na lang hindi ikaw ang nabaril. P-paano na lamang ang babies niyo po, ʼd-di ba po?” Nanghihina niyang sabi sa akin.
Umiling ako sa kanya. “A-ate
