Trained by my CEO

Chapter 7

Sandra’s POV

TAHIMIK lamang ako buong sandali. Wala akong ibang ginawa sa tabi ni Mr. Montemayor kung hindi ang tumingin sa daan at sa mga magagandang tanawin na aming nadadaanan. As the time passes by while sitting on the front seat of his car, parang mas lalo ko lamang na ramdaman ang lamig at kung magtatagal pa ito ay alam kong tuluyan na akong manginginig sa ginaw.

Wala akong ka—ideya—ediya kung saang sulok nitong siyudad kami pupunta. Ni kunting impormasyon ay wala siyang sinabi sa akin kaya hindi ko mawari kung saang sulok niya ako dadalhin. Ito ang unang beses na lumabas kami. Sa mahigit dalawang linggo kong pagtatrabaho sa ilalim ng kaniyang kompanya ay ngayon lamang kami lumabas nang magkasama. Hindi ako sanay sa ganito lalo pa at ang boss ko ang kasama ko at mas lalong hindi ako sanay na sumakay sa sasakyan ng taong nakakataas sa akin, ang boss ko.

Ilang minuto lamang ang lumipas at kaagad ring huminto ang kotse. Sa puntong ito ay alam kong nakarating na kami sa aming patutunguhan. I don’t know this place as I know, this would be my first time na makarating ako dito.

Napatingin ako sa aking relos at mula doon ay tanaw ko ang oras. Lagpas alas syete na at alam kong sa mga oras na ito ay hinahanap na ako ni nanay. Siguro naman iniisip niyang nas trabaho pa ako sa mga oras na ito at sana hindi siya mag—alala. Ito na yata ang unang beses na makauwi ako nang matagal mula sa trabaho.

Madalas ay alas singko pa lang ay nasa bahay na ako. Hindi naman madalas nagbibigay ng trabahong pangmatagalan si Mr. Montemayor, eh! Kaya sa mahigit dalawang linggo kong pagtatrabaho ay ito ang unang beses na dadako sa alas syete ang aking overtime.

Hindi ko alam kung maging masaya baa ko o maging malungkot. Maging masaya dahil alam kong kapalit nito ay ang malaking sahod ko ngunit sa kabila naman n’on ay ang lungkot. Lungkot dahil hindi ko alam kung ano ang kapalit ng sahod na ibibigay sa akin ni Mr. Montemayor o kung may panganib ba ang nakapaloob doon.

I did a deep sighed while looking at the front view of the car. Mula dito sa loob ay rinig na rinig ko na ang malakas na tunog na alam kong mula iyon sa gusaling nasa tapat namin ngayon. Disco lights are reflected even outside kaya ngayon pa lamang ay alam ko na kung anong lugar itong kinaroroonan ko.

“S-sir? W-what are we doing here?” utal na tanong ko sa kaniya. Dahan—dahan kong ibinaling ang aking paningin sa imahe ni Mr. Montemayor. This time, he slowly put his seatbelt away from his body na alam kong matapos ito ay bababa na rin siya.

Damn this man! How did he got the guts to bring me here? Bakit hindi niya sinabing sa isang bar pala ang punta namin at hind isa isang business meeting?

This would be my first time going to a bar kaya hindi ko maiwasan ang makaramdam ng matinding panginginig sa tuhod at sa buong katawan ko. Hindi ko alam kung ano ang ibig niyang sabihin at dahilan kung bakit pa niya ako sinama dito.

If it is not a business-related event then why he needs to bring me here?

Hindi siya sumagot sa halip ay bumaling lamang siya sa akin at sa puntong ito ay unti—unti na rin niyang tinanggal ang suot kong seatbelt. Sa puntong ito ay amoy na amoy ko ang panlalaki niyang pabango. Even his breathings are so near to my smell.

“Klaruhin lang natin ito, sir ah. Kung hindi naman pala ito business related ay bakit nandito pa ako? Isang Secretary ang trabaho ko at hindi ang pagiging personal assistant o alalay na—”

“Are you done Miss Fuentes?” wika nito sa akin dahilan upang kaagad rin akong napatigil sa pagsasalita/ He paused for a moment habang nanatili pa ring nakakapit ang kamay niya sa tagiliran ko kung saan ang lock ng seatbelt na suot ko ngayon.

Hindi na ako nagsalita pa. Alam ko ang bawat tunog ng kaniyang boses. Sa lutong at lamig ng boses na pinakawalan niya ay alam kong hindi niya nagustuhan ang sinabi ko.

Ngunit alam kong labag ito sa labas. Though he promised me to pay triple time as my salary but it is not a work—related kaya may karapatan naman siguro akong magreklamo kung kailangan!

“Are you done? You should, since once we entered that door, you are not allowed to complain, Miss Fuentes.” He continued with a serious and manipulative voice.

Damn him!

“Goods. I think silent means yes,” wika nitong muli saka kaagad na ring pinapapatuloy ang pagtanggal sa suot kong seatbelt.

Pumikit na lamang ako. Hinayaan ko siyang tanggalin ang seatbelt ko saka ito lumabas. He then opens the door for me. Inilahad pa niya ang kaniyang kamay sa aking harapan ngunit hindi na ako nag—abala pang tanggapin iyon. Kaya ko naman ang sarili ko.

Nang tuluyan makalabas ay bumaling ako kay Mr. Montemayor. The door is glass and transparent kaya malinaw na malinaw mula dito sa labas ang imahe sa loob ng bar na kaharap namin ngayon. I know, this is not a usual bar gayong sa nakikita ko ay pormal ang mga naging kasuotan sa loob nito. The bar is not crowded at mabibilang lamang ang taong nasa loob.

I wonder why Mr. Montemayor brings me here at kung ano ang nais niyang mangyari.

Kung tutuusin ay isa lang niya akong secretary at hindi dapat lumalabas kasama ang kaniyang boss, lalo pa sa gabi tulad ngayon. I wonder if there is a plan hidden behind this.

Hinawakan niya ang aking kamay. Hindi na ako nakaayaw pa lalo pa at habang napatitig ako sa loob ng bar ay hindi ko maiwasan ang manginig. The essence of being in the bar is dancing, making out with some people and even drinking a lot og alcohol. Alam kong hindi mawawala ang mga iyon sa loob ng isang bar and damn! Ni isa sa mga iyon ay hindi ko pa naranasang gawin. Kaya ngayong nakatitig pa lang ako mula dito sa labas ay matinding kaba na ang aking nararamdaman.

“Your hand feels cold,” sambit nito sa akin nginit hindi ko na siya binalingan pa ng tingin sa halip ay nakatuon lamang ang aking mga mata sa loob nitong bar. “First time in this place?” tanong niyang muli. Sa puntong ito ay nagawa ko na ring ibaling ang aking paningin sa kaniyang mukha.

I look at his face with hesitant on my emotion. “Sir…” I said hesitantly. Sa puntong ito ay hindi ko alam kung ipagpapatuloy ko pa ba ang overtime na ito o mas pipiliing tumakbo papalayo sa kay Mr. Montemayor.

“Don’t worry, you are safe as long as you are with me,” mahinang sambit nito ngunit sapat lamang ang kaniyang boses upang marinig ko ang emosyong nakapaloob sa likod ng salitang binitawan niya.

I hold his hand tightly. Wala na akong pakialam pa. I feel the heat from his palm habang alam kong binbalot ng matinding lamig ang aking palad dahil sa kaba.

The music turns louder to my ear as we enter the entrance. Ngumiti pa sa kaniya ang guard, hindi ko tuloy lubos maisip kung madalas ba siya rito lalo pa at mukhang kilala siya ng mga taong nandito.

Mas lalo ko lamang naramdaman ang pakiramdam nang nasa bar nang pumasok na kami ni sir. The cold from breezes of air outside completely disappears at ang katamtamang lamig mula sa aircon sa loob nitong bar ang kaagad na puma lot. Wherever I look at, I can see the table occupied with 2 or more people and no one of them without a bottle of wine in the table. May isang table pa nga na siyang nakakuha ng aking atensyon—ang table na may apat na lalaking suot ang pormal na damit at ang apat na babaeng halatang inaakit ang mga ito.

I avoid every detail inside the bar. Ito ba ang bar? Siguro kung hindi dahil sa kay Mr. Montemayor at kung wala siya ay hinding—hindi ko kayang pumasok dito, nang mag—isa lang. Baka isang hakbang lang ay tutuluyan na akong tatakbo pabalik, palabas dahil sa sobrang takot.

Nagpatuloy kami sa paghakbang hanggang sa napansin ko ang grupo na nasa huling sulok nitong bar. Itinuon ko ang aking atensyon doon. Kung hindi ako nagkakamali ay tatlong lalaki ang nandoon at dalawang babae. The two girls look stunning with their dresses at halatang magkasing—level lang sila ni Mr. Montemayor. The three guys also so eye-taking. Medyo kahawig ang nasa gitna at nasa unahan ngunit ang nasa huli naman ay hindi. Alam kong ang mga ito ang mga kasama ni Mr. Montemayor.

Bakit kailangan pa niya akong dalhin dito kung marami naman pala siyang kasama? Ano ba ang trip niya?

The nervous feelings completely spread throughout my body nang makarating kami sa tapat ng mesang kanina ko pa tinitingnan. Unang nakakuha ng pansin ang ang dalawang babae ngunit ilang segundo pa ay tuluyan na rin silang nakapansin sa aming pagdating. Pansin na pansin ko kung paano makatingin ang isang babae mula sa kamay namin ni Mr. Montemayor.

“Pinsan, bakit ba ang tagal mo? Hindi ba alas sais ang usapan natin?” unang bungad sa amin ng lalaking nasa gitna. Alam kong kasing edad lang ito ni Mr. Montemayor dahil sa kung paano ito magsalita at tulad ng sinabi niya, he’s obviously Mr. Montemayors cousin.

“Oon ga! Saka kailan ka pa natutong—”

“Shut up, Luke! Hindi lang ikaw ang marunong.” Pagbabara pa ng babaeng alam kong mas bata pa ng kunti sa akin. She looks so gorgeous with her dark glittered dress.

“Oo, siya. Introduce your girl to us, kuya.” A young voice surprised me. Alam kong hindi sa kaniyang boses ako nagulat kung hindi sa kung paano niya tawagin si Mr. Montemayor.

K-kuya?

Who are these people? Huwag niyang sabihing kamag—anak niya ang lahat ng ito? Ang I am hanging with my boss’ relatives?!

“She’s Sandra Fuentes, My Secretary. Kakagaling lang namin sa isang business meeting at nagkataong malapit lamang dito ang meeting na iyon kaya dumiretso na ako dito. I am not that bad to leave her alone kaya sinama ko na siya. Please treat her nicely.” mabilis na sambit ni Mr. Montemayor sa kanila.

Akmang magsasalita na sana ako nang maramdaman ko ang paghigpit na paghawak ni Mr. Montemayor sa aking kamay na alam kong hindi niya nais ang magsalita ako sa puntong ito.

Damn him! Hindi naman iyon ang totoong kuwento sa likod ng lahat, ah! Walang meeting ang naganap at sapilitan pa nga niya akong isinama dito na kahit sarili ko ay hindi ko alam na sa bar na ito pala ang tungo namin.

“Really, pinsan? Hindi mo siya girlfriend? Hmmm, you secretary looks g—” kaagad na napahinto sa pagsasalita ang lalaking nasa gitna nang batukan ito ng lalaking nasa gilid, ang lalaking medyo kahawig niya.

Mula sa kanila ay bumaling sa akin si Mr. Montemayor. Tumingin ito sa aking mga mata alam ko na ang kasunod niyang gagawin.

“The guy in the last is Angelo, my brother. In the Middle is Luke, my cousin, and the guy next to me is Kyle, Luke’s friend. Ang mga babae namang nasa harapan natin ay si Angel at si Samanta. Angel is my sister and Samantha is my third-degree cousin. Just enjoy the night,” mula sa akin ay ibinaling ni Mr. Montemayor ang kaniyang atensyon sa lalaking nasa gitna, sa kay Luke at ilang segundo rin siyang nakatuon doon bago bumaling muli sa akin. “Luke is a womanizer, mag—ingat ka sa kaniya. I feel something from him,” bulong nito sa akin habang pansin na pansin ko ang kamay niyang mas lalo lang naging mahigpit sa paghawak mula sa aking palad.

Tsee siya! Dinala niya ako rito nang hindi man lang nagsasabi sa akin nang totoo ngunit ngayon ay mangangaral na naman siya?

The night goes as I expected. Hindi ako nagkakamali, nang dumating kami ni Mr. Montemayor ay saka ko pa napansing panay na ang tawag nila sa waiter para sa alak. Pansin ko rin ang pag—inom ni Mr. Montemayor ng ilang basong alak ngunit alam ko namang sanay na sila dito kaya hindi na sila tinatablan ng alak. Minsan nga ay nakakaramdam ako ng ilang lalo pa at hindi ako makarelate sa pinag—uusapan nila, usually about business at iba pa habang ako naman ay walang ibang iniisip kung hindi ang kung kailan matapos ang gabing ito at nang makauwi na ako ng bahay.

Napatingin ako sa oras. Alas 9 na pala ng gabi. Alam kong sa ganitong oras ay dapat natutulog na ako ngunit heto ako ngayon, sa gilid ng boss ko.

Ilang saglit pa nang mapansin kong tumayo si Mr. Montemayor. I followed his direction ngunit nang malaman kong sa comfort room ang tungo nito ay hindi na ako nag—abala pa. Kasunod kong napansin ay ang pagtingin sa akin ni Angel, ang kapatid ni Sir. Sa tingin pa lang ay alam kong may katatagan nang nakakubli sa likod nito. Hindi ko tuloy maiwasan ang mapaiwas ng tingin.

“You are so quit, Sandra!” wika nito sa akin na may halong galak sa kaniyang boses.

Nakangiti akong nakatingin sa kaniyang mga mata. Tanging ang pagngiti ko na lamang na iyon ang nagsisilbing sagot ko sa sinabi niya.

“Guys, give Sandra a glass of wine!” wika nito sa akin dahilan upang mabuhayan ang aking reaksyon.

“H—hindi na! Saka hindi ako sanay sa inumin.” Sambit ko.

“Don’t worry, kuya is here naman. Kung gusto mo, ihahatid ka pa namin sa bahay mo pag—uwi. Just take it,” ngiting wika ni Angel sa akin.

Napatingin ako sa basong nakaabot sa aking harapan. Napalunok ako ng sarili kong laway. I don’t have any choice but to accept it. Nilunok ko ang alak na iyon habang nakapikit. Buti na lang ay may pulutan kung hindi ay tiyak na hindi ko nainda ang lasa ng alak na iyon.

“Cheers!” wika ni Samantha sabay angat sa hawak nitong baso.

I know, sa buhay na mayroon sila ay wala silang ibang ginawa kung hindi ang magsaya lamang habang ako ay nandito dahil lang sa aking trabaho. While looking at their smile and their appearance, hindi ko maiwasang isipin na sobra akong nakakaiba sa kanila. Ang mundong mayroon sila ay sobrang malayo sa mundong mayroon ako.

“Hi?” ilang saglit pa at hindi ko napansing nasa tabi ko na pala si Luke, ang pinsan ni Axel. Sa sobrang gulat sa naging malapitan naming agawat ay muntik na akong napausog papalayo. The way he looks at me, it quite distracting. Ni hindi ko man lang magawang tingnan ang kaniyang mga mata dahil pakiramdam ko ay nakakatunaw ang kaniyang mga tingin. His look is perfect. Kung tutuusin ay siya ang pinakagwapo nilang mag—pinsan but I can’t forget what Mr. Montemayor said to me earlier, Luke is a womanizer…

Ngumiti na lamang ako bilang sagot. Saglit lamang akong tumingin sa kaniyang mga mata at kaagad rin na umiwas.

“So, you are Axel’s secretary. Sigurado ka bang walang namamagitan sa inyo?” tanong nito sa akin na siyang mas lalo lang nagpapalawak ng ilang na aking nararamdaman.

“W-walang namamagitan sa amin. Nandito lang ako para—”

“Goods,” mabilis nitong sabat sa akin dahilan upang mapatigil ako sa pagsasalita.

Ano ang ibig niyang sabihin?

“My cousin is quite lucky for having a secretary like you. Kung a—”

“Luke, this is not your seat,” kaagad na napatigil si Luke sa kaniyang pagsasalita nang kaagad na bumalot ang boses ni Mr. Montemayor. Kaaagd rin akong napatuon ng tingin doon.

Mr. Montemayor is looking at me right now. Ilang segundo pa ang lumipas at kaagad ring umalis si Luke sa aking tabi. Mr. Montemayor then take that space and sit beside me. Sa puntong ito ay muli na naman akong napatahimik.

“Another shot for Sandra!” malakas na wika ni Luke sa karamihan. Nakatingin na silang lahat sa akin puwera na lamang sa kay Mr. Montemayor na hindi ko alam kung saan nakatuon ang atensyon nito.

“Hindi siya iinom,” wika ni Mr. Montemayor. May kahinaan ang boses niya ngunit sapat lang upang marinig sa palibot nitong mesa.

“She got one earlier, kuya! Saka nandito ka naman! Ikaw ang maghahatid sa kaniya sa kanila hindi ba?” wika ni Angel.

Mula sa kung saan ay pansin na pansin ko ang mabilis na pagbaling sa akin ni Mr. Montemayor. Hindi ko na naiwasan pa at kaagad ko rin siyang binatuhan ng tingin. There is something strange from his looks. Sa mga tingin ni Mr. Montemayor ay parang tutunawin ako.

“Uminom ka?” tanong nito sa akin.

Hindi ako sumagot sa halip ay umiwas na lamang ako ng tingin.

Sa puntong ito ay pansin na pansin ko kung paano umawang ang bibig ni Mr. Montemayor habang nakatingin sa aking mga mata. I already feel the danger from his looks. The danger that I usually feel at the office.

“Come with me,” mabilis niyang hinawakan ang aking kamay saka siya tumayo. I followed his steps. Rinig ko pa nga ang akmang pagpipigil ni Angel ngunit hindi niya pinansin ang kapatid niya. I know we are leaving the bar this time.

Mabilis niyang binuksan ang pinto ng front seat nang makarating kami doon.

The cold temperature welcomed me. Kasunod kong napansin ay ang pagsara ng pinto nitong sasakyan. Nang bumaling ako sa aking tabi ay nandoon na si Mr. Montemayor.

“Who am I to you?”

Huminto ang mundo ko nang marinig ko ang tanong niyang iyon?

Dammit! Ano ang pinagsasabi niya?

Mula sa kung saan ay kaagad ko siyang tiningnan. Mula sa kaniyang labi paangat sa kaniyang mga mata. Amoy na amoy ko ang alak na alam ko mula sa kaniyang hininga.

Lasing ba siya? A-ano ang gagawin ko?

“S-sir? W-what are you talking about?” utal na tanong ko.

Hinding—hindi ko alam kung ano ang ibig niyang sabihin.

“Sino ba ang boss mo, Miss Fuentes?” tanong nitong muli.

Napalunok ako ng sarili kong laway. Unti—unti kong nararamdaman ang pagdedeliryo habang pinagmasdan ang panga niyang umaawang. Siguro dahil sa tapang ng alak na ibinigay nila sa akin kanina kaya ganito ang naging epekto sa akin kahit pa kunti lang naman ang nainom ko. Isang baso lang iyon kung tutuusin.

“I-ikaw, Sir.” I answered hesitantly.

“You are not following your boss, Miss Fuentes. Wala akong sinabing uminom ka,” umawang ang kaniyang panga na alam kong matinding inis ang nakakubli sa likod nito. Hindi ako nagsalita gayong alam kong may karugtong pa ang katatagang binitawan niya.

Napalunok ako ng sarili kong laway. Sa emosyong mayroon siya ngayon ay walang sino man ang hindi matatakot. He looks dangerous. Hindi ko alam kung dahil ba ito sa nakainom siya.

“And, I told you to avoid Luke. Are you interested with my cousin, Miss Fuentes?” tanong niya dahilan upang bumilog ang aking paningin.

Ano—ano itong pinagsasasabi niya?