Sandra’s POV
Present days…
“KUMUSTA ka na? It’s been three years, Sandra,” hindi ko siya binalingin ng tingin sa halip ay nanatili lamang akong nakatuon sa anak ni Axel na ngayon ay masayang naglalaro hindi kalayuan sa kinaroroonan namin. Pansin na pansin ko ang saya sa mukha ng kaniyang anak na animo’y ngayon lang ito nakalabas ng kaniyang lungga. Halata sa kaniyang reaksyon na minsan lang siya nakakapunta sa lugar na ito.
I know, Axel is waiting for my response ngunit wala akong balak na sagutin ang tanong niyang iyon. I keep on staring to where my vision was at pinilit na huwag pansinin ang kaniyang atensyon.
Kumusta na ako? Kay dali lang niyang tanungin iyon. Hindi niya alam at wala siyang kaalam—alam! Wala siyang kaalam—alam sa mga pinagdaanan ko sa Amerika at sa mga araw na wala
