Chapter seventy one
TERRENCE
Akala ko normal na araw ko lang ito, inalala ko rin si papa dahil may sakit, naging mabuti naman siya sa akin kaya sinamahan ko sila magbantay sa ospital.
Ayos naman ako.
Alam kong okay ang pakiramdam ko.
Yun nga lang ng makasalubong ko yung doktor na nag alaga sa akin noong may amnesia ako dito sa ospital kung nasaan nakaconfine si papa, ang ama ni Lou ay doon nagsimula ang lahat, doon na ako nagoverthink.
“ Hindi ka parin nakakaalala?” yan ang pagtataka niya sa akin.
“ Yung ibang bagay lang po pero pakiramdam ko ang laki pa ng kulang sa akin.”
“ Paano nangyari yun? kasama mo naman sa buhay ang mga kasama mo bago ka maaksidente diba? Lalo ang nobya mo, siya ang makakatulong sayon a makaalala. Ang alam ko madali ka lang makaalala kapag may magpapaalala
