Paggising ko kinabukasan ay nasa bahay na ako muli ng parents ko. Napabalikwas ako ng higa dahil panaginip lang ba ulit lahat ng mga nangyari sa amin ni Domenico?
Nagsisimula na akong mag-panic nang bigla na lang akong napangiwi sa sakit ng buong katawan ko, lalong-lalo naman ng sensitibong parte na iyon sa ibaba. Gosh, daig ko pa ata ang nanganak at doon ko narealize na hindi lang panaginip ang lahat. I just wonder kung paano ba ako napunta rito?
But then that question is quickly answered when someone knocks on my door and it was Domenico himself.
"I brought breakfast," he announced. 'Kita ko na rin ang anino nito sa maliit na siwang ng pinto ng kwarto ko.
Awtomatikong may sumingaw na ngiti sa mga labi ko dahil makikita ko na muli s'ya. I missed him.
"Pasok ka," pagbibigay ko ng pa
