The day has finally come. Alas singko pa lang ng umaga, kahit sobrang lamig dito sa Minnesota, umalis pa rin ako ng bahay para mag-daily exercise- to clear my mind.
After I laced my shoes, I smiled at the sight in front of me. Si Mia, na mahimbing na natutulog sa kamang pinagsaluhan naming higaan kagabi.
Carefully, lumapit ako sa kaniya at ito'y hinalikan sa gilid ng temple n'ya saka na umalis ng kwarto na may dala-dala na baril sa likod ng pantalong suot ko. Mahirap na, kahit saan ay may panganib, lalo na sa taong katulad ko.
Nadatnan ko naman sa may kusina si Pietro na umiinom na ng kaniyang daily dose of caffeine. I mentally mock a laugh. Kilalang-kilala na talaga ako nito.
He knows when I'm bothered and he's always worried about me.
Pietro never cared for someone else other than m
