Apple’s POV
Ang huli kong naalala ay ang pabagsak nap ag bukas ni Zaikel ng pintuan ng Radio Room pagkatapos noon ay muling nandilim ang paningin ko.
Sa sumunod na mulat ng mga ko ay nasa ospital na ako. Charot lang nasa bahay na ako. Dahil maliban sa mga minor injuris na nakuha ko at sa trauma hindi ko na kailangang ma confine. Pasalamat nalang ako at dumating agad si Zaikel dahil baka naabutan nya akong nauubos na ang dugo sa kakahiwa ni Matthew sa pulso ko.
Dahil Psychiatrist naman ang kapitbahay naming obvious na may lihim na pagtingin sa nanay ko eh sya na ang titingin sa possible emotional effects ng nangyari sa akin. Swerte nya nag karoon tuloy ng chance sa mama ko.
Pero ang totoo, wala akong trauma na nararamdaman, siguro malakas lang talaga ako emotionally pero w
