My Love, Darkness

Chapter 55

SINAGOT ng pagtango ni Titus ang sinabi ni Larid kapagkuwan ay napatingin kay Kellan na kasalukuyang nakatulala.

Bagay na ngayon niya lang nakita sa kaibigan dahil bukod sa nakakaasar nitong ugali kagaya ng pagiging makulit, minsan naman ay seryoso ito lalo na kapag tungkol sa pagiging protective niya kay Phoebe.

Right now, he doesn't know what's running on Kellan's mind. It seems like both of his friends became weird after the incident and he doesn't know why, making him more curious of what happened while he is gone.

Napabuntong-hininga si Titus kapagkuwan ay muling napatingin kay Phoebe na hanggang ngayon ay namumutla. Hindi niya gusto ang nakikita niya sa dalaga.

Nawala ang napakaganda at makinis nitong balat. Nagmukha itong patay habang ang labi nito ay nangingitim na pula.

"How did you manage to keep her alive when she's not been eating after reviving her?" tanong niya kay Larid.

"I just made her sleep, Titus. That's why we want you earlier to eat so that you can already bring her back before her Dad lose hope and stop the search and rescue mission," Larid said and Titus just nodded.

"Can you do something about her appearance right now? I don't want her looking dead," Titus said as he felt so unhappy.

Larid shook his head that made Titus sighed. "I'm afraid I can't do anything about it."

Napapikit si Titus kapagkuwan ay muling iminulat ang kaniyang mata. Muli niyang tinitigan si Phoebe.

Hindi niya talaga maalis sa sistema niya ang matakot at malungkot. Pangalawang beses na muling mawala si Phoebe. And this time, what Kellan said happened.

No one can ever cheat death. That's what everyone says but he denied it. He is not believing it at first because he trusted his abilities too much. But now that it happened, it became an example to him.

Natatakot na siya para sa dalaga. Natatakot na siya na baka sa pangatlong pagkakataon na mapahamak ulit si Phoebe ay hindi na niya ito mai-liligtas. Kung sa una at pangalawa na nangyari ay hindi niya nailigtas nang mag-isa ang dalaga, paano pa kaya kung sa pangatlong taon ay mapahamak si Phoebe?

He can't even fight off Lamia himself, what if it's a demon again that he will face?

Kung dati ay confident siya na kumalaban, hindi na ngayon. Kahit pa na may mga natatangi siyang abilidad, hindi siya puwedeng makampante. Hindi na siya puwedeng umasa sa kapangyarihan na mayro'n siya.

Because even if he has the power and ability, it wasn't even enough to save Phoebe from Lamia and natural calamities.

Kaya desidido siyang mas pagbutihin na ngayon ang pagbabantay sa dalaga. Muli niyang kakayanin kahit hatiin niya pa sa dalawa ang katawan niya.

Para lang sa dalaga na naiiba sa lahat ng mortal. Para sa dalagang kahit kailan ay hindi tumigil sa pagmamahal sa magulang. Para sa dalagang karapat-dapat ng pagmamahal.

Hindi na niya hahayaang masaktan ang dalaga. Hindi na niya ito hahayaang mapahamak o mapag-isa. Kahit na mahihirapan siya dahil kailangan niyang maging tago, hindi hadlang ang batas sa kanilang mga grim reaper para mahiwalay pa sa dalaga.

Magiging kasama siya nito kahit saan man ito pumunta.

NAGISING si Phoebe dahil sa taong humihikbi sa ulo niya. Ramdam niya ang pagkabasa ng kaniyang tainga habang patuloy pa rin humihikbi ang kung sinuman taong nasa tabi niya.

Napakurap-kurap si Phoebe nang buksan niya ang kaniyang mata. She's adjusting her eyes as the light from the ceiling was shining bright.

"Aliyah, stop crying. Your Ate Phoebe is already here," rinig niyang sabi ng Daddy niya kaya naman ay minulat na niya ang mata niya.

She immediately realize that she's in her room in Rhoades' mansion. Napatingin siya kay Aliyah kapagkuwan ay napangiti nang makitang nakasiksik ang mukha nito sa ulo niya.

"A-ali... Aliyah," tawag niya sa Stepsister niya na ikinalingon nito sa kaniya.

Nanlaki ang mata nito na ikinangiti niya. Basang-basa pa ang mukha nito habang sinisipon pero hindi niya iyon inintindi.

Aliyah instantly hugged her, making her groaned as Aliyah hugs her tighter.

"Dad! Gising na si Ate Phoebe!" sigaw ni Aliyah na ikinalingon niya sa Dad niya kapagkuwan ay napakunot ng noo nang bumalik sa kaniya ang mga nangyari.

Her being scared not just for her life but also for the two youngsters she lead to a small boat just so they can still alive in the middle of storm, riding a sinking cruise ship.

But anger made her blood boils when she also remembered her Dad not being around them when everything became dangerous.

Ni hindi man lang niya ito dumalaw sa cabin ng kapatid niya simula nang makarating sila sa barko. She needed to lead and make Aliyah stay safe. Not because she's angry but because she cares, for real.

"So, you're alive?" sarkastiko niyang tanong sa Dad niya na ikina-kunot ng noo nito.

"Of course, I am alive," sagot nito sa kaniya pagkatapos ay biglang sumeryoso. "Why? Do you want me to die?"

Mahinang napatawa si Phoebe kapagkuwan ay dahan-dahan na bumangon. Tinulungan siya ni Aliyah na bumangon hanggang sa makasandal siya sa headboard ng kama niya.

"You know what, Dad?" she said with thick sarcasm as she turned her gaze on her Dad. "You never really care about us. And I hate you because of that," she said as she felt her heart started pounding.

Her Dad nose flares as her Dad glares at her. "You don't know a thing to say that, young lady."

That's it. She can't contain her anger anymore. Hindi puwedeng wala siyang masasabi ngayon sa Dad niya. She had enough of her Dad's bullshit. Punong-puno na siya.

Bumabalik sa kaniya ang alaala kung saan mas pinipili ng Dad niya na mas mas isubsob nito ang sarili sa trabaho kaysa bigyan sila ng oras. Naalala niya kung paano siya pinabayaan ng Dad niya na masaktan sa Stepmother niya kahit nakikita nito sa katawan niya ang mga pasa at sugat na tiniis niyang tanggapin mula kay Francheska.

"You don't f*****g care! You don't care about me, you don't f*****g care about Aliyah and hell! You don't f*****g give a s**t at all!" sigaw niya.

In a split of second, her Dad's hard hand instantly landed on her cheeks.

Ramdam niya ang sakit ng pagkasampal ng Dad niya sa kaniya ngunit hindi niya iyon inintindi. Wala na siyang pakialam sa sakit lalo na at sanay siyang nararanasan iyon noon kay Francheska. Hindi na iba ang sakit na naramdaman niya sa Dad niya, mapa-emotional man o pisikal.

"You have no right to say anything to me at all, Phoebe!" his Dad said as her Dad's face became redder. "I gave you everything! I worked hard! Harder. Just to give the both of you what you wanted."

Nanatiling tahimik si Phoebe habang mas lalong nag-igting ang galit niya sa Dad niya. Her breathing became nosy as her heart continues to pound faster.

"Dad, please stop. Don't hurt Ate Phoebe, please," rinig niyang sabi ni Aliyah kaya naman napalingon siya dito.

She gave Aliyah the coldest stare she can give before speaking. "Stay out of this, Aliyah."

Tila nasaktan ang Stepsister niya kaya naman ay napayuko ito habang umiiyak. Napabuntong-hininga siya bago niya masamang tinignan ang Daddy niya na ngayon ay nakayukom ang kamao.

Tila nagpipigil ito ng galit habang nakatingin sa kaniya pero hindi na siya masisindak pa sa kahit anong ibabato sa kaniya. Maging ang Dad niya man ito o ang kaniyang Stepmother.

"You left us, Dad. Iniwan mo kami habang papalubog ang barko sa gitna ng bagyo.Where were you that time, Dad? Spending your time with our family's business? Mas inuna mong iligtas ang pera ng pamilyang ito kaysa sa amin dalawa ni Aliyah na anak mo!" she said and this time, her Dad did not speak.

Napayuko ito sa sinabi niya. His Dad face soften but she's not done speaking. Tumatak sa isipan niya ang pag-iwan sa kanila ng Dad niya.

Everything that happen is so life-threatening especially that she remembers everyone rampaging just to get on board to the life boats the cruise ship only has.

"Do remember this because this is the last time..." Phoebe took a deep breath. "This is the last time that I will spoke with you. I hate you. I hate you and I will never, ever, forgive you."

She finally said it. Those words that has been running circles in her mind. Those words that even herself can never forget. Those words that she can never take back.

She's done. Puno na siya. She can never take the shits of her Dad. Kahit kailan ay hindi naman ito naging Ama sa kaniya o maging kay Aliyah. Hindi na niya kayang palampasin kung ano man ang mga ginawa ng Dad niya kahit na mahal niya ito bilang magulang.

Years of existence and her Dad never been a Father to her. After escaping alone and not even remembering that he has two daughters on board, she really can't forget it.

The pain of being neglected was always been carved on her but this is the time that she reacted accordingly.

Once everything is fine, once her plan is settled, she will move out. Away from everything.