“HERE we are,” ani Stanley nang makarating sa tapat mismo ng aming bahay.
Tiningnan ko siya at ngumiti ako sa kanya pagkatapos kong matanggal ang seatbelt. “Maraming salamat, Stanley.”
He smiled and nodded too. Akmang bubuksan ko na sana ang pinto ng sasakyan nang muli niya akong tinawag.
“Maam Jasmine…”
Nilingon ko siya. “Hmmm?”
May inabot siyang maliit na rectangular box sa akin. Napatitig ako doon.
“Para sayo…” aniya.
Bahagyang nagulat ako. “Sa akin?”
He simply nodded, saka mas inabot sa akin lalo ang maliit na rectangular box.
Nagdadalawang isip ako kung tatanggapin ko ba o ano.
“Huwag mo nang tanggihan, please. I give it to you wholeheartedly kaya masasaktan at mao-offend ako kapag hindi mo tinanggap.”
Sa sinabi niya’y tinanggap ko na nga lang. Hindi pa rin maalis-alis roon
