CHAPTER 8:
AS SOON AS WE STOPPED LAUGHING, unti-unti siyang napahikbi. Para bang iyong ngiting ipinakita niya sa akin ay isang maskara; isang maskarang unti-unti niya nang hinuhubad at tumatambad sa akin kung ano ang nasa likod ng mga ngiti niya—ang katotohanang hindi naman talaga siya masaya.
Napabuntonghininga na lamang ako habang nakatingin sa kaniya na panay ang hikbi. Unti-unti na ring umaagos ang luha sa mga mata niya. His every sob was silent. Halatang ayaw niyang may makarinig pero hinayaan niyang makita ko. I am a total stranger to him, although we've talked. Hindi naman niya talaga kilala ang pagkatao ko at ganoon din ako sa kaniya.
Sinapo niya ang mukha niya habang umiiyak. Pero kahit na tinakpan niya iyon ng kaniyang mga kamay, ramdam ko pa rin kung gaano siya nasasaktan. It
