Walden's POV
Dinala ko si Jelsea sa sofa na narito sa sala ng bahay nina Devin at Farrah nang mahimasmasan na ako sa pag-iyak. Nakamasid lang sa amin ang mga kaibigan ko na hindi ko na narinig na umimik isa man sa kanila. Walang nagtangka na lumapit sa amin. Wala ring nagtatangka na aluin ako. Mas mabuti iyon dahil baka makatikim pa sa akin ng panunumbat ang susubok na lapitan ako.
I hate them, but some part of my mind telling me not to feel this way. They just did what they think is right. Well, sana nga ginawa nila ang tama. Dahil kung hindi, sisihin ko sila dahil sa limang taon na nasayang sa amin ni Jelsea.
They know how much I Iove her. They know how much I wanted to see her.
Marahan kong hiniga si Jelsea sa sofa habang hindi ko inaalis ang paningin ko sa kanya. Sobrang nag-aala
