Napadpad ako sa harapan ng isang simbahan. Kailan pa ba ang huling araw na tumuntong ako dito? Ang araw nang ipasok dito ang aking ina at ang kinagisnan kong ama....para sila ay alayan ng dasal bago ihatid sa huli nilang hantungan.
Simula noon ay kinalimutan ko na ang pag-apak sa lugar na ito. Simula din noon ay nalugmok na ako sa kadiliman. Wala na akong makita pang liwanag. Ang tanging alam ko lang ay mabuhay ng walang kasiguraduhan. Pumatay ng mga makasalanan na alam kong bawal sa batas ng Panginoon.
Kaya anong karapatan kong tumuntong sa banal niyang tahanan? Isa akong makasalanan. Nararapat lang akong parusahan.
Pero ngayon ay nandirito ako. Humihingi ng inyong gabay. Hindi para sa sarili kong kapakanan. Kundi para sa mga mahal ko sa buhay. Bigyan niyo ako ng lakas at tibay ng loo
