VEREX
HINDI ko pa rin alam ang aking mararamdaman nang makalabas ako mula sa silid ng aking mag-ina. Napakabigat ng aking mga paa na lumabas dahil alam kong naiwan si Lyka na umiiyak at nasasaktan.
Tiim-bagang habang nanlalabo ang aking mga mata na humarap ako sa pader. Ubod ng lakas na sinuntok ko ito na halos ikadurog ng mga buto sa aking kamao. Hindi ko alintana ang dugong aking nakikita at isang mas malakas na suntok pa uli ang aking pinakawalan.
Nang madatnan ko si Lyka sa kusina kanina na wala ng malay ay nakaramdam ako ng takot. Halos liparin ko ang hagdan nang dalhin ko siya sa kuwartong iyon upang suriin. Pagkalipas ng ilang oras, akala ko ay makakahinga na ako nang maluwang nang magkaroon na siya ng malay. Ngunit lalo lamang akong natakot nang wala siyang maalala kung sino si
