“Bakit naman biglaan, anak? Hindi man lang kayo nagpasabi.” Napapailing si Papa sa tapat ng screen ng aking cellphone.
Nagpasya ako na kinabukasan ko na lang sabihin sa kanila na bumalik na kami rito sa New Zealand. Alas diyes na rito sa amin, habang sa Pilipinas ay kaka-alas sais pa lamang.
Nakatuon ang kanyang siko sa mesa habang nangangamot ng ulo. Kita ko ang panghihinayang sa mukha ni Papa, umagang-umaga pa lang.
Huminga ako ng malalim. “Pasensya na po, Papa.” Puro pasensya na lang ba ang kaya kong sabihin?
“Nagmamadali rin po kami kaya hindi na ako nakapagsabi.”
“Nasaan ang mga bata? Ibiniyahe mo sila ng ganoon kaaga? Anak naman…” Papa looks so frustrated. Panay ang buntong-hininga niya, si Tita Mommy naman ay tahimik lang sa tabi niya habang hinahaplos ang likod niya para p
