Chapter Thirty Five:
Tahimik si Ivo nang sunduin n’ya ako sa Batangas. Ngayong wala na si Madel at sigurado na kaming ligtas na kami, pinayagan na kami ni papa. Nararamdaman n’ya rin kasi ang lungkot naming dalawa ni Ivo, hindi n’ya lang sinasabi.
“Babe, k-kumusta ka nga pala?” nag-aalangan pa ako nang tanungin ko iyon.
Pakiramdam ko kasi ayaw n’yang magsalita habang nagdadrive s’ya. Parang ayaw n’yang makipag-usap sa akin. Siguro dahil sa lungkot? Pero pareho lang naman kami ng nararamdaman...
Iniliko n’ya ang kotse nang mag U-turn ang kalsada. Akala ko pagkatapos ‘non ay sasagot na s’ya sa tanong ko pero hindi pa rin. Nanatili s’yang tahimik hanggang sa makarating kami sa Maynila.
Akala ko ‘non, didiretso kami sa bahay nila pero nagtuloy-tuloy s’ya ng pagmamaneho hanggang sa makarat
